13 yaşındayken annem ve babamın psikolojik baskılarına dayanamayıp kapandım. Beni baskı içinde aciz ve ezik bir insan olarak büyüttüler. Yakında 18 yaşında olacağım ama hâlâ bir kasiyere kart uzatırken ellerim zangır zangır titrer. Çünkü ben başörtü taktıktan sonra bir kadına dönüştüm. Voleybol oynuyordum, bıraktım. O yaşta koca kadınlar gibi giyinmeye başladım ama babam o halimi görüp kendi ahiretini kurtardığı için mutlu oluyordu. Yalan söyleyemem, hiçbir zaman şiddet görmedim ama babam, kuzenimi koşarken görünce ona kahkahalarla gülüp “Şuna bak ya, ne güzel koşuyor” derken, onu kucağına alıp severken, dolu dolu sarılıp harçlıklar verirken, telefon hediye ederken beni hiçbir zaman tam anlamıyla sevdiğini hissedemedim. Başörtüsünü bile sırf o üzülmesin diye takıyorum ama buna karşılık evde bir kelime etsem konu hemen ‘Sen nasıl evlatsın!’a geliyor.

Aylardır evden çıkmıyorum, kimseyle görüşmüyorum çünkü başım kapalı bir şekilde dışarı çıkmak istemiyorum. Bunun üstüne annem gelip “Hiç arkadaşın yok, seni kimse sevmiyor, ondan çıkmıyorsun” diyor. Kimse gelip “Ne sıkıntın var? Kaç aydır kapıya bile çıkmıyorsun” demiyor. 2 yıl önce babamla konuşup açılmak istediğimi söylemiştim ama öyle bir şeyin olmayacağını ve ancak evlenince kocama sorduktan sonra açılabileceğimi söylemişti. Annem bir şey diyemiyor, bana hak veriyor ama babamla tartışmak istemiyor. Ablama söylediğimde “1-2 yıl daha sabret, arkanda durup babamla konuşacağım” demişti ama şimdi tekrar söylediğimde benimle dalga geçip alaycı ve iğrenç bir tavırla tepki verdi. Geçen gün dayanamayıp anneme söyledim, hiçbir şey demedi.

Her şeyden nefret ediyorum; buna zorunda bırakmalarından, beni insan yerine koymamalarından nefret ediyorum. Ne yapacağım ben? Kendimi çok yalnız, güçsüz hissediyorum. Evden çıkmıyorum. Aylardır babamla konuşmak istiyorum ama tekrar aynı tepkiyi hatta daha fazlasını göstereceğini biliyorum. Ben nasıl yaşayacağım?

(Görsel: Roger Hilton)