Merhabalar, ben bu platformu bugün keşfettim ve bazı yazıları okudum. Burada genel olarak yaşça büyük bir kesim var fakat ben 13 yaşındayım. Liseye yeni geçtim, daha doğrusu geçeceğim. LGS puanım pek iyi olmadığı için ailem beni özel bir okula gönderecek. Bu okul her ne kadar bir kolej olsa da dini eğitimin üst düzeyde olduğu bir okul; ben buna kötü bir gözle bakmıyorum hatta benim açımdan gayet iyi. Yanlış anlamayın, ailem asla meslek hayatım ve eğitimim konusunda önüme taş koymaz ve her zaman en iyisini yapmamı ister. Bu açıdan biraz şanslı sayılırım ama anlatacaklarım bunlarla sınırlı değil.

Şu an kapalı değilim fakat ailem, özellikle de annem üzerimde çok büyük bir baskı uyguluyor ve bu baskı yeni başlamış değil. Bu baskılar ben daha 10 yaşındayken başlamıştı. Hiç unutamadığım bir olay var. Daha 11 yaşındayken dışarı çıkarken kısa kollu tişört giydiğim için annem bana “Yaşıtların kapalı geziyor, sen daha kollarını kapatmıyorsun” demişti. Bu o kadar ağrıma gitti ki yazın o sıcağında dışarıya uzun kollu ile çıkmıştım. O sıralar en büyük destekçimin abilerim olduğunu düşünüyordum. Babam ise gerçekten dindar bir insan. Ben 6 yaşındayken AVM’de gördüğüm mayoyu babama gösterdiğimde bana tiksinen gözlerle bakmıştı. O zamanlar çok küçüktüm ve hiçbir şey anlamadım. Zaten o günden sonra babam asla bu konuları açmadı.

Çok değil, 1 ay önce haber izlerken annem spikerin kıyafetini gösterip “Bak, sunucu bile uzun kollu giyiniyor, sen de giyin” demişti. Ben o an kendimi tutamayıp “Anne, o ceket giyiyor, ben tişört giyiyorum” dediğimde ise annem kesin bir şekilde “Giyme” demişti. 1 ay önce ‘ev içinde’ bana bunu diyen kadın, şimdi “Neden bu kadar kapalı giyiniyorsun? Hava çok sıcak” diye sitem ediyor; bu ikiyüzlülüğünden gerçekten bıktım. Yukarıda da demiştim, en büyük destekçilerimin abilerim olduğunu sanıyordum ama yanılıyormuşum. 23 yaşında olan abim, anneme benim için “Din hakkında hiçbir bilgisi yok” demiş. Bunu söyleyen kişi, ona namaz kılması söylendiğinde yüzünü ekşiten, cuma namazı haricinde bir kere bile namaz kılmayan bir insan… Bunlara rağmen ailemde beni her zaman anlayan bir kardeşim ve 18 yaşında bir abim var. Bunun için şükrediyorum…

Asla kapanmak istemiyorum, bir kere içimden gelmiyor ki şu yaşıma kadar istediğimi giyebildiğimi de söyleyemem. Sıfır kollu kıyafeti bir kenara bırakın, koltuk altımın belli olabileceği bir kıyafet giyemedim. Elbise giydiğim sıralarda -ki 3 yıldır elbise bile giymiyorum- altına uzun çorap giydirirlerdi. Şort konusunu açmıyorum, en son 3. sınıfta şort giymiştim ve o da diz kapağımın altında olan bir şorttu. Denize bile tişört ve diz kapağımın boyunda şortlarla girdim. Bunları yaşarken en fazla 11 yaşındaydım. Çok değil, birkaç hafta önce kendi yazlığımıza giderken annem “Tayt gibi uzun bir şeyin var mı?” diye sormuştu, nedenini sorunca “Havuzda giyersin” demişti. Tekrar ediyorum; ‘kendi’ yazlığımız, bekçi bile yok. Erkek olarak bir tek babam ve abilerim var; buna rağmen şort dahi giyemiyorum.

Annem bugünlerde “Kapan artık, bu yaşında kapanmazsan ne zaman kapanacaksın? Alışırsın, bu yaz kapan…” tarzında şeyler söylüyor. Artık dayanamıyorum, kimseye açıklayamıyorum bunları ve buraya yazamadığım birçok şeyi… Ben her karşı çıktığımda ve “Zorla mı yaptıracaksın?” dediğimde “Evet” diyen bir zihniyetin kızıyım. Onlardan utanıyorum. Nefret ediyorum. Onları sevmediğimi ima ettiğimde “Ne yaptık biz sana?” diyorlar, söyleyecek çok şey olmasına rağmen susuyorum.

(Görsel: Darek Grabus)