Çocukluğum güzel geçti. Baskıcı olmayan ama muhafazakâr bir ailede büyüdüm. Ortaokulda isteyerek kapandım. O dönem çok huzurluydum, dindardım, hayatımda her şey yolundaydı. Fakat liseye geçmeden önce hayatım tamamen değişti, her şeyimi kaybettim, büyük bir travma yaşadım. Dine sarıldım. O dönem çok dua ettim. Yine de hiçbir işim yolunda gitmedi, hep daha kötüye gitti. Yaşıtlarım daha çocukken ben neredeyse yaşlanmıştım. O kadar çok acı çektim ki ölmek için dua ettiğim çok oldu.

Liseyi bitirdim. Artık dua bile etmiyordum, ölmek istiyordum. Günah olması umurumda değildi, hayatım zaten cehennemdi. Sadece annemin kahrolacağını bilmek beni hayatta tutuyordu. Zamanla, hiçbir duamın neden kabul olmadığı hakkında dehşet verici bir düşünce zihnimde belirdi. Belki de dua ederken karşımda bir muhatabım yoktu. Evet, evet. Ben bunca acı çekerken, bütün inancıma ve sevgime karşılık yapayalnız hissettirmesinin tek sebebi olabilirdi. O yoktu! Artık kanlı canlı görmediğim sürece tekrar inanabileceğimi sanmıyorum.

Benim dinden çıkmam bu şekilde oldu. Dindar olduğum dönemde de araştıran biriydim lakin büyüklerimden sürekli aldığım “Çok düşünme, Allah’ın vardır bir bildiği” gibi cevaplar yüzünden soru sormayı bırakmıştım. Genelde bu şekilde olduğunu sanmıyorum ama ben tanrı inancımı kaybettiğim için dinden çıkmış oldum. Elbette bütün hayatım dinle bir şekilde bağlantılı olduğu için uzaklaşmam hiç kolay olmayacak gibi geliyordu. Ancak Kur’an mealini bu defa mantık süzgeciyle okuyunca taşlar yerine oturdu.

Ailemi seviyorum, onları üzmemek için din hakkındaki görüşlerimi dile getirmeyi düşünmüyorum. Başörtümü çıkarmak için ise sadece biraz zamana ihtiyacım var.

(Görsel: Oswaldo Guayasamín)