Öncelikle herkese merhaba! Sizlere hikayemi anlatmak istiyorum. Yıllardır içimde tutmaya çalışıyorum ve biraz daha tutarsam artık patlayacakmış gibi hissediyorum. Çevremde güveneceğim ve bunları anlatabileceğim hiçbir insan yok ve en güvenilir yerin burası olduğunu düşünüyorum.

Biz bir akraba binasında oturuyoruz. Bütün kuzenlerimle aynı yaşlardayız, birimiz diğerinden ne görürse aynı şekilde taklit ediyor. 5. sınıfa geçtim ve okul seçimi yapmam gerekiyordu. Evimize en yakın olan okul bir İmam Hatip’ti ve hepimiz topluca oraya gitmeye karar verdik. Yıllardır içimde olan o kapanma isteğini gerçekleştirmek istiyordum. Sürekli evin içinde aynanın karşısında şal modelleri deniyordum, ailem “Çok yakıştı, çok güzel oldu” diyordu. Ben de bu şekilde güzel olduğumu ve kendimi beğendirdiğimi düşünüyordum. Aileme kapanmak istediğimi söyledim, “Daha çok küçüksün, sonra kapanırsın” diye tutturdular. Onları dinlemedim, evin içinde “Kapanacağım” diye kriz geçiriyordum. Ailem en sonunda “Tamam, sen bilirsin ama en sonunda pişman olacaksın, ‘Neden küçük yaşta kapandım’ diyeceksin” dedi, “Hiç de bile, ben açılmayacağım” dedim. Daha sonra kuzenlerime, okula kapalı geleceğimi söyledim. Onlar da “Tamam o zaman, biz de kapanalım” dediler ve ertesi gün hepimiz kapalı bir şekilde okula gittik. Kendimi çok güzel hissediyordum; inanmıştım, asla açılmayacaktım. Böyle daha güzel, diyordum. O zamanlar hava hoştu tabii…

Böyle 4 yıl geçti ve biraz da olsa açılmak istediğimi fark ettim. Çevreme bakıyorum, herkes güzel kıyafetler giymiş; sürekli onları kıskanıyordum. Açılmak istediğimi aileme söylemedim. Yaşıtlarıma göre boyum kısa olduğu için insanlar benim büyümüş ama küçük kalmış olduğumu ya da ilkokulda kapandığımı sanıyordu. Yolda yürürken bana karşılarında bir öcü varmış gibi baktıkları için kendimi kötü hissediyordum. Bunu anneme söyledim; annem, “Onlar sana bakarsa sen de bak kızım” dedi ve ben artık insanları eskisi kadar önemsememeye başladım.

Derken 5. yıl oldu. Şu an 9. sınıfa geçtim. Açılmayı o kadar çok istiyorum ki her gece gizlice ağlıyorum. Bence bir insan neyin içinde kendini güzel, huzurlu ve rahat hissediyorsa o halde olmalı. Her gün aileme açılmak istediğimi söylüyorum. Annem açılabileceğimi söylüyor ama babam tam tersi, her seferinde “Açılamazsın” diyor. Her gece gizlice ağlıyorum, her gece. Açılmak istediğimi söylemekten bıktım, onları ikna edemiyorum. Akraba baskısı da var; babam izin verse amcam var, o verse abim, o da verse yengem, kuzenlerim… Ben onları takmıyorum, bu hayatı diğer insanlara göre yaşayamam. Bu benim bedenim ve istediğimi yaparım, kimse de karışamaz ama sülalem benimle aynı şeyleri düşünmüyor. Ne yapabilirim? Babam, “Asla olmaz” diyor, diğer yandan teyzelerim “Açıl açıl” diyor; psikolojim darmadağın. Ne yapacağımı bilmiyorum ama ben çok düşündüm, açılacağım ve babamı bir şekilde ikna edeceğim, gerisi çok önemli değil. Babamı ikna etmek için ne yapabilirim? Daha anlatılacak çok şey var ama seni de kendi içim gibi karartmak istemiyorum…

(Görsel: Francesco Clemente)