Merhaba. Ben 14 yaşındayım. 14 yıllık hayatım boyunca neredeyse her yönden kısıtlandım. Bu kısıtlamalar ergenliğe girdikten sonra arttı ve son 1 yıldır dayanılamayacak raddeye geldi. Önceden giydiklerime karışırlardı; kapalı değildim ama şort, etek ya da askılı tişört giymeme izin vermiyorlardı, ki hâlâ vermiyorlar. Fakat artık okuduğum kitaplara, dinlediğim şarkılara, yediğim yemeklere bile karışmaya başladılar. Yakında aldığım nefese de karışırlar diye korkuyorum.

Ben 8. sınıfa kadar okul derslerinde oldukça başarılı bir öğrenciydim. 8. sınıfta matematiğim kötüleşti ve matematik netlerim yüzünden Fen lisesini kazanamadım. Sırf Anadolu lisesine gittiğim için üzerimdeki baskı ve kısıtlamaları arttırdılar. Sözlü, psikolojik ve ara sıra fiziksel şiddet uyguladılar. Onların istediği kız çocuğu; bir dediklerini iki etmeyen, kendilerine karşı çıkmayan, koydukları yasakları ihlal etmeyen, ellerinde kukla gibi oynatabilecekleri biriyken ben bunların tam tersiyim.

10. sınıfa geçtim. 3-4 sene daha bu eve ve onlara katlanacağım. Daha sonra onlardan olabildiğince uzak bir şehirde üniversite kazanacağım; istediğim işi yapacak, istediğim kıyafetleri giyecek ve istediğim gibi yaşayacağım ya da daha fazla dayanamayıp intihar edeceğim. Maalesef son 1 yıldır intihar fikri zihnimde taht kurdu. Her neyse, belki size göre benim yaşadıklarım bir hiçtir ama ben dayanamıyorum. Umarım hepiniz hayallerinizin peşinden gidersiniz ve istediğiniz koşullarda istediğiniz hayatları yaşarsınız. Kendinize iyi bakın.

(Görsel: Anniina Vainionpää)