Merhabalar. Ben 1 ay sonra 17 yaşına girecek bir kızım. Yıllardır kendimle ve ailemle verdiğim bu savaşta, boşluğun içerisindeyim. Lafı uzatmadan hikayemi anlatmak isterim…
Doğduğumdan beri bir gün kapanacağımı biliyordum. O zamanlar ortaokulda başörtüsü takmak yasaktı ve ben ilkokula gidiyordum. Arkadaşlarım jile giyerken ben erkeklerin giydiği gibi bol pantolonlar giyiyordum ve dışarıda kapalıydım. Kısa kollu giyemezdim. Okuldakiler dışarıda kapalı olduğumu bildikleri için beni dışlarlardı, bense öğretmenlerim dahil herkese kendimi anlatmaya çabalardım. Ortaokulda babam okula devam edemeyeceğimi, beni hafızlık kursuna vereceğini söyledi. Amcam, ondan gizli şekilde beni okula yazdırdı. İmam Hatip’e gitmeye başladım.
7. sınıfta anneme buna dayanamadığımı söyledim. Hiçbir şey demeden bahçeye indi, ağlamaya başladı; tabii hemen vazgeçtim. 9. sınıfta yine konuştum. Saçlarım ile ailem arasında bir seçim yapmam istendi. Bu süreç içinde babam daha ılımlı olmuştu, onları değiştirmiştim. Onları seviyordum. O zaman annemin söylemlerinin ne denli saygısızca olduğunu henüz anlamamıştım. Beni başörtüm için seviyorlardı. Onları seçtim.
Dedemlerin bir yazlığı var. Çocukluğumda tüm kuzenlerim eğlenirken ben terasta onları izlerdim. Dün oradaydım. Kardeşimi, küçük kız kuzenlerimi izledim. Saatlerce ağladım. Neden bunları yaşadığımı anlayamıyorum. Küçüklükten beri hep 17 yaşımda büyüyeceğimi, kendim olabileceğimi düşünürdüm. Oysa rol yapan, bir kumaş parçasının -benim için- ardına saklanan biri oldum. Onun gölgesinde yaşıyor, her gün boğuluyorum. Namaz kılmadığım için babamın gizlice ağladığını gördüm. Onlar mutsuz olsunlar istemiyorum ama böyle de ben nefes alamıyorum. Ders çalışamıyorum, arkadaşlarımla gezemiyorum. O şal her taktığımda beni boğuyor, sarmalıyor ve hapsediyor. Yazlıktayken annem neden ağladığımı anladı ve yanıma gelip beni her şekilde seveceğini söyledi. Fakat ben delicesine korkuyorum. Samimiyetine inanmıyorum. Beni desteklesin istiyorum. Çünkü gerçek anlamda onlardan başka kimsem yok. Saçlarımda rüzgârı hissetmek istiyorum ama her zaman cesur görünen o korkaklardanım. Ne yapacağımı bilmiyorum.
(Görsel: Euan Uglow)