Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Ben henüz hiçbir şey yaşamadan 16 senede bu hayattan nefret edecek duruma geldim. Kaç kere intiharı bir çözüm yolu olarak düşündüğümü saymadım. Hep bana dayatılanları yaptım, hiçbir zaman kendime ‘Ben ne istiyorum?’ diye sormadım. Tahmin edebileceğiniz üzere çocukluğumdan beri dini eğitimler aldım. Ortaokulda İmam Hatip’e gittim. 5. sınıfta okulun ilk günü okula açık gittim. Hocalar “Okula açık gelmeniz kesinlikle yasak!” diyerek okulda kapanmamızı zorunlu kıldı. Eve gidip düşündüm. Zaten kapanmaya pek hevesliydim. Fakat o yaşta vereceğim bu kararın tüm hayatımı baştan sona değiştirebileceğini tabii ki akıl edemezdim. Kendimi suçlamıyorum.
Anneme “Kapanacağım” dediğimde herhangi bir tepki vermedi. Kapanmamı çok isterdi ama eğer bana “Kapan” derse ve ben ileride kapandığıma pişman olursam benim suçu ona yıkacağımı düşündüğü için bir şey demedi. “Kapanma” gibi bir şey de demedi çünkü kapanmamı istiyordu. Annem bir şey demedi diye biraz tereddüte düştüm. En sonunda kapandım. Halimden memnundum.
Ortaokul bittiğinde dini sorgulamaya başladım. Zaten sonra her şey değişti. Başlarda fikirlerimi kimseyle paylaşmıyordum. Sonra kuzenlerimle konuşmaya başladık. Açılmak istedim ama bunu aileme söylemeye asla cesaret edemedim, edemezdim de… Kendimi üniversite ile avuttum. Üniversiteye gidince rahat rahat istediklerini yaparsın, dedim. Fakat eğer istediklerimi yaparsam ailemi kaybedeceğimi de biliyordum. En azından şimdiden dini düşüncelerimi biraz anlamaları için yanlarında konuşmaya başladım. Sorular sordum, itiraz ettim. Babam bana “Araştır ve sana mantıklı gelene inan” dedi. Ama annem… Annem çok bağnaz bir insan. O da kendince haklı; bugüne kadar hep bu tür düşüncelerle büyümüş ve artık başka bir fikri kabul etmesi zor. Annemin yanında konuşmaya bile çekindim. Annem, namaz kılmamı her söylediğinde “Zorla kıldırdığımı biliyorum ama bu benim görevim” dedi. Ben de kıldım.
Sanırım annem ve babam düşüncelerimi az çok anladı. Bir gün otururken annem argo kullanarak kaba bir şekilde “Eğer şimdi ‘Ben inanmıyorum’ diyorsan, kapı orada. Bu evden gidebilirsin” dedi. Çok üzüldüm. Devam etti, “Eğer ileride dinden çıkarsan seni evlatlıktan reddederim, ne sen beni tanırsın ne ben seni!”. Bir şey demedim, odama çekildim. Bir daha da bu konuları açmadım. Eğer üniversitede açılırsam tepkileri ne olur, düşünemiyorum. Annemin yaşadığı halde benimle konuşmaması bana çok batar. Artık bunalıma girdim. Benim gibi olanları çok iyi anlıyorum. Yalnız değilsiniz.
(Görsel: Nikolaos Gyzis)
Comments (3)
Ah guzel insan, seni cok iyi anliyorum. Sana nedrn bu kadar agir geldigini de. Ailenle olan tum gonul bagini kopardigini dusundugun bir anda aslinda icten ice onlari ne kadar sevdigini fark ediyor insan. Kimse ailesine sirt donmek istemez ama kendine sorman gereken bence su: Ailemle ama kendim olamadigim bir hayatimi daha iyi omuzlarim, yapayalniz kalsam da istedigim hayati hayallerimi yasadigim hayati mi? Cevabin ne olursa olsun kendinden emin olmadan, maddi ozgurlugunu kazanmadan, bulabilirsen bu konunun senin kararin oldugunu dusunup sana saygi duyan bikac arkadas bulmadan yapmak seni zorlayabilir. Umarim sonuc ne olursa olsun sana nefes aldirmayan seylerden vazgecip her seye ragmen hayatina sarilmayi basarirsin. Bunu cani gonulden istiyorum
Bu ebeveynler iyi bir şey yaptıklarını mı sanıyorlardı?yaptıkları dinden sogutmaktan başka bir şey değil.Bende açılmayı düşünüyorum ve annem bana günah senin günahın ben karışmam dedi,babamda zaten istersen bir dışarı öyle çık bak nasıl hissediyorsun ondan sonra karar ver dedi.Ebeveyinler böyle tepki vermeliler hayretle okuyorum yazdıklarınız sanki açıklıdık diye dinden çikacaz acaba oğullarına diyorlarmi oğlum sen bugün göz tesetturunu korudun mu diye.Her şeyi kızlar yapmak zorunda sanki,sinirlerim bozuldu.
Okula açık gelmek yasak mı? Hayırdır şeriat mı gelmiş ülkeye? Neyse böyle yapamaya devam edip dinsiz insan sayısını çoğaltsınlar, ileride çok zırlarlar bunun için