Merhaba, ben de uzun zamandır buradaki yazıları okuyordum ama yazarken nereden başlayacağımı bir türlü bilemiyordum. Olayın en başına, ilk kapandığım zamana gitmek istiyorum. Muhtemelen o günü asla unutamayacağım. 9 yaşındaydım ve bir din adamı televizyonda cehennemle ilgili bir şeyler anlatıyordu. O an ne oldu, bilmiyorum; aniden anneme dönüp kapanmak istediğimi söyledim. Hiçbir şeyin farkında değildim. Henüz Allah’ı idrak edemezken nasıl başörtüsü takmak isteyebilirdim? Annem bir şey başarmışım gibi sevindi. 10 yaşıma geldiğimde ortaokul eğitimi için İmam Hatip’e gittim ve kapandım. İnanın, o zamanlarda beni rahatsız eden hiçbir şey yoktu. Sadece annemin fikirlerini benimsiyordum. Siyasi partisinin mitinglerine gidiyordum ve o partinin siyasetçisi için resmen ağlıyordum. 6. sınıfa kadar ara ara fiziksel şiddet gördüm ancak bir gün annemle birlikte eve gece geldik diye babam tarafından şiddet gördük. Ertesi gün babam yanıma geldi ve oturdu. Dün bizi dövdükten sonra kendini de dövdüğünü söyledi. 12 yaşındaki kızından özür dilemek yerine bunu söyledi. O günden beri asla fiziksel şiddet görmedim ama psikolojik baskı hep devam etti, ki her zaman en kötüsü buydu.

Lisede ilk LGS kurbanı olarak evimin dibindeki İmam Hatip lisesine devam ettim. 9. sınıftayken asosyal olduğumu fark ettim. Bununla beraber stres, sözlü zorbalık, özgüvensizlik gibi durumlar da yaşadım. Lisedeyken zamanla ideolojim ile dinimin birbirine uymadığını fark ettim ancak durumu asla sorgulamadım. 10. sınıftayken çok fazla sorguladım ama sorularımın hepsine dinen uygun cevaplar buldum. Asıl sorgulama zamanımda, yani karantina başladığında ise işler çok değişti. Beni dinden çıkaracak sorgulamalar yapıyordum ve dindarların verdikleri cevaplar bana aşırı saçma geliyordu. En sonunda dinden iyice soğudum ve kafamı daha bilimsel ve sanatsal işlere yormaya başladım.

Açılma fikri ise bu kadar sorgulamaya rağmen asla aklımda yoktu. Annem, alt komşunun açıldığını bana şikâyet edene kadar… Annem ne zaman birini eleştirse, dini görüşüm ne olursa olsun, “İnsanlara karışma” derdim. Yine öyle yaptım, anneme kızdım ve insanlara karışmamasını söyledim. Bana verdiği cevap ise “Sakın açılma” olmuştu. Şok olmuştum çünkü asla ve asla böyle bir şey düşünmüyordum. Ancak bunun üzerine babamın eve aldığı hadis kitaplarında kadınlar hakkındaki hadisleri okuyup dine karşı çok sert eleştirilerde bulundum. Daha sonra açılma fikri kafama girdi. Açılmanın dinde olan hükmünden hukuki haklarıma kadar her şeyi araştırıp bir TXT dosyasına yazdım ve kaydettim. Aileme açıklarken çok bilgili olmak istiyordum ancak hâlâ açıklayamadım. Bu arada, annem bu konuyu birkaç kez daha gündeme getirdi. Ağzımdan laf almaya mı çalışıyor yoksa beni sinir edip her şeyi söylememi mi istiyor, anlamıyorum. Tam da annemin geçenlerde gördüğüm bir yazısına sevinirken bu sevincim kursağımda kaldı. Yazıda başörtüsü çıkarılmaya çalışılan bir kadın vardı ve annem şunu yazmıştı: “İstedikleri gibi giyerler, isterse çıplak gezerler. Karışmazsınız.” gibi bir şeydi. Bunu görünce sevinmiştim ama sonraki günlerde açılan insanları eleştirmeye devam etti. Bir keresinde gördüğü bir kadının giyimini anlatıp “Öyle giyinirse dikkat çeker” demişti, çok öfkelenmiştim ve bunu belli etmekten asla çekinmemiştim. Daha sonra “İstediğini giysin, açık giyinenlere laf etmiyorum ama dikkat çekiyorlar” demişti. Fakat bu da bana süslü bir yalan gibi gelmişti. En güncel tarihte yaşanan olay ise 2 gün önce evde su bitince yaşandı. Annem, bana dönüp “Git de al marketten” demişti, ben de üstümü gösterip uygun olmadığımı belirtmiştim. Annem ise bana dönüp “Zaten herkes açılıyor, git öyle” demişti. Size yemin ederim; bunu, gerçekten istediği için söylemedi. Sonra yine oturdu ve açılanları eleştirdi. Kötü değildi ama ben ne zaman tepki versem “Neyse, Allah için kapanıyorlar” deyip konuyu kapatıyordu. Annem genel olarak böyle, muhtemelen ilk önce ona anlatırım çünkü babamı tanımıyorum. Babam zamanında Wing Chun kursuna gitmek istediğimde kadın hocaya gitmemi söylemişti. Nedeni ise kurs sırasında giyilen kıyafetler ve benim kapalı olmamdı. Yani babam da bir şey demeyebilir ama ona çok güvenemiyorum.

Eğer bir gün bu durumu aileme açıklarsam ve babam ters bir şey derse ona karşı çok ağır konuşurum, bu yüzden korkuyorum. Sadece ne olursa olsun yanımda olacağını bileceğim bir babam olsun isterdim.

(Görsel: Montserrat Gudiol)