Merhaba. Ben 8. sınıfta kendi isteğimle kapandım. Yani ben öyle sanıyordum ama sonradan fark ettim ki ailemin ve çevrenin baskısıyla kapanmıştım. Şimdi 11. sınıf olacağım. Artık kendimden ve aynada duran yansımamdan nefret ediyorum. Müslüman değilim, düşüncelerim İslam’ın yanında bile değil. Kafamda duran bu bez parçası ben konuşmadan konuşuyor, dışarıdan bakan insanlar için Müslüman, bla bla partili, heteroseksüel ve yobaz biriyim. Oysa ben böyle biri değilim.
2 hafta önce ablama ve anneme açılmak istediğimi söyledim. Hayatımın en korkulu zaman dilimiydi; annem şaşırdı ve kızdı, ablam da öyle. “Git, oku, araştır, şeytan seninle oyun oynuyor” dediler. Belki haklılardır diye yeniden düşündüm, okudum ama değiller, haklı değiller. Ben yapamıyorum. Her geçen gün kendimden daha çok nefret ediyorum. Artık tek düşündüğüm şey kafamdaki kumaş parçası. En çok düşündüğüm şey de ben onlara kapanmak istediğimi söylediğimde hoş karşılayıp mutlu olmuşlarken şimdi benim seçimimi neden yine hoş karşılamadıkları. Bu benim hayatım, benim seçimim. Neden her an mutsuz olmak zorundayım? Bu arada, benim ailem çok baskıcıdır, telefonum bile yok. Başlarda onları hoş karşıladım ama şimdi düşünüyorum ki zora sokmadan ve birileri üzülmeden ben istediğimi elde edemeyeceğim. Üzülürsem üzüleyim, şu an bulunduğum durumdan daha çok üzülmem. Bugün ya da yarın aileme yeniden söyleyeceğim ve bu kez daha ciddi olacağım. Babamın ve diğer ablalarımın vereceği tepkiden korkuyorum ama bu korkuyla bir yere varamam, cesaretli olmalıyım. Umarım istediğime ulaşırım, siz de ulaşırsınız…
(Görsel: Paula Rego)
Comment (1)
Benden 2 yaş küçük birisin ama yaşadıklarımız aynı. Ben de açılmak istediğimi söylediğimde aynı tepkiyi aldım. Açılmaya dair fikirlerin ancak şeytanın vesvesesi olabileceği ve dinime bağlı olmadığım için bu tarz düşüncelere dahil olduğum söylendi. İşte bu beni daha da soğuttu. Hakikaten zor.