Öncelikle hepinize merhaba! Ben Ela, 18 yaşındayım. Muhafazakâr bir ailede büyüdüm. 5 yaşında Kur’an öğrenip 6 yaşında hatim ettim. 7 yaşından itibaren de sürekli medreselere, Kur’an kurslarına gönderildim. Çoğunlukla zorla. Gittiğim medreselerde bize ezber yaptırır, yapamayınca kızar, camdan bakmamıza bile izin vermez, etek ve bone ile uyumayı zorunlu tutarlardı. Hatta “Çok fazla su içmeyin, tuvaletiniz gelince abdestiniz kaçıyor” cümlesini duyduğumda 7 yaşındaydım.

Ailem buradaki çoğu aileye kıyasla baskıcı bir aile değil. Dışarı çıkmamı, arkadaşlarımı, gece eve geç gelmemi hiçbir zaman sorun etmediler. Hatta okuldan kaçtığım zamanlarda onları arayıp kaçtığımı haber verirdim, gülerlerdi. Bu konuda haklarını yiyemem. Fakat annem küçüklüğümden itibaren namaz ve kapalılık konusunda üzerimde çok büyük bir baskı kurdu. Beni zorla tuvalete götürüp abdest aldırmaya çalışır, eve gelen arkadaşlarıma bile namaz kıldırmaya çalışırdı. Ortaokula geçtiğimde sırf en yakın arkadaşım da oraya gidiyor diye İmam Hatip’e başladım. 12 yaşına geldiğimde arkadaşlarımın çoğu kapanmaya başlamıştı. Annem bana sürekli arkadaşlarımı örnek gösterir, kıyafetlerimi kısıtlar, kapanmam gerektiğini söylerdi. Benden 1 yaş büyük bir kuzenim var; en sonunda annemi oyalayabilmek için “O ne zaman kapanırsa o zaman kapanırım” demiştim. Kuzenim 1 sene sonra kapandı. Yani ben 13 yaşına geldiğimde kapanmamak gibi bir şansım yoktu. Benden 10 yaş büyük bir ablam var. O da benim yaşlarımda hatta benden daha küçükken kapanmış. Onun verdiği şallarla 7. sınıfa başladığımda kapandım.

Hatırlıyorum da kapandığım ilk zamanlarda hiç dışarı çıkmazdım. Çünkü giyecek kıyafetim yoktu, nasıl şal yapacağımı da bilmiyordum. Daha 13 yaşında cıvıl cıvıl olmam gerekirken giyinemediğim için okul harici zamanlarda dışarı çıkmadığımı bilirim. Neyse, zamanla bu durumu sindirdim. En azından öyle olduğunu zannettim. 8. sınıftayken “Lisede asla İmam Hatip’e gitmem” dememe ve sınavda %4’lük dilimde olmama rağmen çevremdeki en iyi okul o olduğu için yine proje İmam Hatip lisesine gittim.

Ben 11. sınıftayken 10. sınıftaki çocukluk arkadaşım açıldı. Okulumdaki öğrencileri geçtim, öğretmenler ve hatta müdür bile açılan arkadaşıma psikolojik şiddet uyguladı. Din dersi öğretmenimiz açılan arkadaşımın kapalı fotoğrafını hikaye gönderisi olarak paylaşıp altına ayetler yazıp duruyordu. Eğer açılırsam ailem yetmezmiş gibi üstümde bir de okulun baskısı olacaktı. Fakat 4 yılın sonunda, biraz da 18 yaşıma girmemin etkisiyle cesaretimi tamamen topladım. Özellikle de okulum bitmişken yeni bir ortama girmeden önce tam zamanı olduğunu düşündüm. Üniversite sınavına girmeden 3 ay önce kesin olarak açılmaya karar verdim.

Önce kuzenlerime anlattım. Zaten az çok biliyorlardı. Benimle aynı durumda olan 17 yaşındaki kuzenim Sude de benden cesaret alarak açılmaya karar verdi. O günden itibaren açılınca giyebileceğim kıyafetler almaya, kararımı yavaş yavaş uygulamaya başladım ama sınavdan önce kafamı karıştırmak istemedim. Yine de anne ve babamla konuşmadan önce yavaş yavaş çevremdekilere anlatmaya başladım. Teyzeme, enişteme ve daha sonra ablama anlattım. Ablam da zamanında zorla kapanmış ve açılmak istemiş ama yapamamış. Bana ılımlı yaklaştı, sarıldı, sonra kendi tecrübelerini anlatmaya başladı. “Ben de senin yaşında açılmak istedim ama şu an beni sadece eşim açık görebildiği için ve ona özel olduğum için çok iyi hissediyorum” dedi. Oysa ben ne mutluluğumu bir erkeğe bağlamak istiyorum ne de mutlu olmak için 9-10 yıl beklemek… Daha sonra abimin eşiyle konuştum. Abimin eşi de açık ve zamanında annem ona bile baskı yapmıştı. Bana çok yardımcı oldu ve abimle konuşacağını söyledi. Daha sonra abim bana, bunun benim kararım olduğunu, içimden gelmiyorsa açılmam gerektiğini ve bana destek olacağını söyledi.

Ben aslında ailemle konuşmadan önce açıldım. 8 Temmuz’da kız kıza tatile gittiğimizde bütün tatil boyunca açık gezdim. Eve dönerken de kapüşon takarak döndüm, hatta gece arabadan inerken direkt açık indim. Bunu annem de gördü ama muhtemelen gece olduğu için başka bir kimsenin beni görmeyeceğini düşündü. Yine de bazı şeyleri anlamıştır çünkü ben 1 aydır şal yapmıyorum. En son 8 Temmuz’dan önce şal takmıştım.

Sonuç olarak, cuma günü abim bize gelecek. Henüz abimle bu konuyu tam olarak netleştirmemiş olsak da cuma günü anne ve babamla konuşup her şeye bir son vermeye kararlıyım. Babamın bana bu konuda baskı yapacağını düşünmüyorum, küçüklüğümden itibaren de hiç yapmadı. Fakat annemden nasıl bir tepki alırım, hiç bilmiyorum ve açıkçası korkuyorum. Yine de her şeye göğüs germeye hazırım. Dediğim gibi, 3 gün sonra hayalime kavuşacağımı düşünüyorum. Yukarıda bahsettiğim kuzenim Sude de benimle eş zamanlı olarak ailesiyle konuşacak. Bu ikimizin hikâyesi ve o benim en büyük destekçim. Umarım 3 gün sonra bu yazımın altına “Biz başardık!” yazıp herkese umut olabiliriz. Hepinizi çok seviyorum!

(Görsel: Mary Cassatt)