Öncelikle merhaba. Ben fazla muhafazakar bir ailede dünyaya geldim fakat hiçbir zaman dine bir yakınlık hissetmedim, hissedemedim. Ailem hiçbir zaman kapanmamla ilgili bir baskı yapmadı. Fakat aile yapısı olarak “Belli bir yaşa geldiğinde kapanmak zorundasın” algısı dayatılıyordu.

5. sınıfı bitirdiğimde, ilk defa o yaz, zorla ve ağlaya ağlaya yatılı bir Kur’an kursuna gönderildim. Oradaki atmosferden etkilenip kapanmak istedim. Çok küçüktüm. Annem iyice düşünmemi, bunun geri dönüşü olmadığını söyledi. Çocuk aklımla kabul ettim. Etrafımdaki herkes kapalıydı. Ben de takdir edilmek, kabul görmek istedim. 5 sene boyunca tesettürlü bir insan oldum. Kapalı oluşumu hiçbir zaman sorgulamadım fakat artık dayanamıyordum.

Aynaya baktığımda gördüğüm kişi ben değildim. Fikirlerimi, düşüncelerimi yansıtmıyordu bu görüntü. Ayrıca dine karşı şüphelerim oluştuğundan dolayı böyle devam etmek istemedim. İlk başta bunun geçici bir heves olduğunu düşündüm ve geçiştirdim. Ama artık görmezden gelemiyordum. Aileme söylemekten çok korktum. Karşı çıkacaklardı, biliyordum. Ama yaptım. Cesaretimi topladım ve konuştum. Beklediğimden daha büyük bir tepki aldım. Babama “Kendi hayatım hakkındaki kararları kendim vermeliyim” dediğimde, boğazım sıkılarak “Özgür yaşamak istiyorsan git bu evden” cevabı aldım ve evden kovuldum. Babaannem ailemin namusunu böyle kirletemeyeceğimi söyledi. Kimse beni böyle kabul etmedi. Niye onların istediği gibi biri olmadığımda kabul görmüyordum?

Yine de açıldım ve kararlı duruşumu bozmadım. Ailemle uzun bir süre küs kaldım. Eve hapsedildim. Bu böyle iki ay devam etti. Psikolojimin bozulma evresine gelmiştim. Sonra onlar hata yaptıklarını anladılar ve benimle barıştılar. Kapanmak istediğimde herkesin dilinde “Kendi kararın” cümlesi vardı. Peki, açılmak istediğimde neden benim kararım olmadı? Neden kabul görmedim? Değişen ben değildim ki… Sadece görünüşüm değişecekti. Keşke bu yolda benimle yürüselerdi. Keşke anne babam olarak desteklerini görebilseydim. Arkamda olsalardı.

Şu anda dini açıdan kendimi bir sınıfa koymuyorum. Kendimi hiçbir şeye ait hissetmiyorum. Ailem hala beni muhafazakar giydirmek, yaşatmak istiyor. Tesettürlü olmadığım halde! Çok yoruldum.

(Görsel: Emil Nolde)