Bir anne, evladı açık olduğu için neden utanır ki?

Ben 17 yaşındayım, 12-13 yaşlarında kapandım. Bugün buraya bunları yazmamın sebebi ise etrafımda beni anlayacak birinin olmaması. Size nasıl kapandığımı anlatayım.

Ben 6. sınıfa giderken bir gün annemle dışarı çıkmıştık ve o zaman açıktım, yürürken annem bana bakıp “Senin böyle açık bir şekilde yanımda dolaşmandan utanıyorum, ablaların ne güzel kapalılar, bak” demişti ve şu an bunu övünerek anlatıyor kendisi. Ben bu cümlesinden çok etkilenmiştim, kırılmıştım da… Bir anne evladı açık olduğu için neden utanır ki?

O zamanlar en yakın arkadaşım da kapanmıştı ve benim de kapanmamı istiyordu. Ben de çocuk aklıyla, ailemin muhafazakarlığıyla ve arkadaşımın da etkisiyle kapandım. Liseye geçene kadar bu durumdan çok rahatsız olmuyordum. Sosyal ve arkadaş canlısı bir kişiliğim vardı, yazları ailem Kur’an kurslarına gönderiyordu ve bundan da şikayetçi değildim. Her şey güzel geliyordu liseye geçene kadar.

Daha sonra bir Anadolu lisesini kazandım ve okula başladım. İlk orada başladı dışlanmalarım. Sınıfımda sadece 3 kişi kapalıydı ve bize “Kapalı kızlar” ya da “Başörtülüler” diye hitap ediliyordu. Daha önce hiç bu şekilde dışlandığımı hatırlamıyorum. Lise yıllarımın çok farklı olacağını hayal ediyordum ama hiç istediğim gibi olmadı. Sınıf içinde kendimi hiç ait hissedemedim. Bu durum benim bütün sosyalliğimi aldı, özgüvenimi kırdı ve içine kapanık biri olmama sebep oldu.

Şu an 12. sınıfa geçtim, dershaneye gidiyorum ve yine sınıfta tek kapalı benim. Yine kendimi oraya ait hissetmiyorum. Arkadaş gruplarına dahil olamıyorum. Çevremdekilerin bazıları kapalı olduğum için benimle çekinerek konuşuyor ve ben de bu yüzden onlarla çok fazla iletişim halinde olamıyorum. Onlar kendi aralarında gülüp eğleniyorlar, etkinlikler yapıyorlar ama ben hiçbirine dahil olamıyorum. Bu gibi sebeplerden dolayı artık açılmak ve kendim olmak istiyorum.

12. sınıfı bitirdikten sonra sınav sürecim de sona erince -yani üniversiteye geçince- açılmayı ve kendim olmayı, istediğimi giymeyi, istediğim gibi konuşmayı istiyorum. Ailemin olumsuz karşılayacağından eminim ve bu yüzden biraz çekiniyorum, onlara nasıl söyleyebileceğimi bilmiyorum. Lise hayatım istediğim gibi geçmedi, en azından üniversitede istediğim gibi özgür olmak ve dışlanmadan eğitim görebilmek istiyorum.

(Görsel: Andrea Kowch)