Doğrusu buraya yazmak aklımın ucundan geçmezdi fakat içimi dökmem gerekiyor gibi hissediyorum ve beni en iyi anlayacak kişilerin de burada olduğunu biliyorum.

Yaklaşık 5 sene önce kapandım. Daha çok küçüktüm, adet bile görmemiştim ve annem bununla hep övünürdü. “Küçükken kendi isteğiyle kapandı, hiç de sorunlarımız çıkmadı” derdi ve ben bir şey başarmış gibi hissederdim. Aslında her zaman ailenin sorunsuz, mükemmel çocuğuydum ve bu kişiliği korumam gerekiyor gibi hissederdim. Fakat 1 sene geçtikten sonra pişman olmaya başladım. Çevremdeki kızlar saçlarını örerdi, çok kıskanırdım, ben de süslü süslü tokalar takıp dışarı çıkmak istiyordum ama yapmıştım, çoktan kapanmıştım, dönüş yoktu. Annem de dinine çok bağlıdır, onu üzmek beni çok korkuturdu.

Bir 3 yıl daha böyle gitti. Açılma fikri aklımdan geçince kendimi şeytan seni kandırıyor, diye inandırmaya çalışırdım ama yüreğimde kapanma isteğinin olmadığını biliyordum. Zaten çocukluğundan beri zorla Kur’an kursuna gönderilmiş, çevresindeki herkes kapalı olan bir çocuğun neye özenmesi bekleniyordu ki? En sonunda, 10. sınıfta bunların farkına vardım ve bir arkadaşıma her şeyi anlattım. Beni çok destekledi, arkamda durdu ve ertesi gün annemle konuştum. O kadar kötü tepki aldım ki… Ben daha konuşmamı bitirmeden annem “Olmaz” demeye başlamıştı ve ağlayarak “Demek ki Allah sana istek verecek, devam et böyle” tarzında şeyler söylüyordu. O gün nasıl hissettiğimi hatırlamak bile istemiyorum. Sadece geçirdiğim anksiyete atağını ve annem görmesin diye gizlice ağladığımı hatırlıyorum. O günden sonra yapamayacağım düşüncesiyle açılma planını üniversiteye kadar ertelemiştim. Fakat arkadaşım aklımı başıma getirdi, “Böyle olmaz, erkenden konuşman gerek” diye. Sonradan benim birkaç sorunum baş gösterdi. 3 senedir yeme bozukluğum var ve ailem bunu fark ettiğinde terapiye başladım, bana antidepresan ilaçlar verildi. Annem benimle daha fazla ilgilenmeye başlamıştı, bana daha çok sevgi gösteriyordu. Ben de bu durumdan yararlanmak istedim, hem de mental sağlığım daha iyiye gider diye düşündüm. Çünkü kapalıyken kendimi görmek istemiyordum. Sırf başımı yapmamak için bütün buluşmaları erteliyor, annemle ya da kardeşimle dışarı çıkmayı reddediyordum. Yatağımdan çıkmıyordum ve hobilerimi bile hatırlamıyordum. İyice içime kapanmıştım.

Arkadaşıma ve psikoloğuma danışıp annemle konuşmaya karar verdim ve 2 gün önce konuştum. Önceden onu karşıma alıp söylediğim ve kötü tepki aldığım için ben konuşmaya başlayınca hemen anladı ve “Başını mı açacaksın?” diye sordu. Ben de düzgünce açıkladım. Kabullendi ama “Üzüldüm” dedi, “Kendi kararın ama demek ki ben sizi yetiştirememişim” gibi şeyler söyledi. Oysa ona herhangi bir suçu olmadığını da anlatmıştım. Böyle tepki alınca kolaylaşır sandım; her şey böyle devam eder, ilişkimizde bir sıkıntı çıkmaz sandım. Hatta bugün hastaneye giderken açık gittim. Fakat çok erken konuşmuşum. Annem şimdi yüzüme bile bakmıyor. Kardeşim söyledi; yanıma yaklaşmak istemiyormuş, benimle konuşmak istemiyormuş. Ağlayarak dua ediyor, “Allah’ım, bu çocukları doğru yola sok” diye. Ne yapacağımı şaşırdım. Ağlayıp duruyorum, zaten psikolojimin en kötü olduğu haftadayım ve üstüne annemin beni kabullenmemesi çok koyuyor. Önceden sürekli öpüp sarılırdı, şimdi yüzüme bile bakmıyor, sanki dünyadan silinmişim gibi. Annemi kaybetmişim gibi hissediyorum ve sanırım beni artık sevmediğini anladım. Elimden bir şey gelmez. Arkadaşım ve kardeşimle konuştum. Zamanla alışacağını söylediler ama ben bunu bekleyemiyorum. Ölmek istiyorum, böyle olunca kendimi suçluyorum. Gerçekten her şeyin bir bedeli varmış, sadece bunu anladım. Umarım her şey eskiye döner çünkü kaldırabileceğimi sanmıyorum. Annemin düşüncelerini çok önemsiyorum ama kendimi ona göre değiştirmekten yoruldum. Beni kabullenmezse ev hayatımın cehenneme dönüşmesinden korkuyorum.

(Görsel: Jean Baptiste Camille Corot)