Merhaba. Yaşadıklarımı birçok kişinin yaşadığını görmek beni çok üzüyor. Keşke kaderimizi kendimiz seçebilseydik. Hepimizin hikayesi farklı olabilir ama hepimiz aynı duyguları paylaşıyoruz. Yine de yalnız olmadığınızı bilmelisiniz.
Ben her zaman ailesinden baskı gören bir insan oldum. Bana çocukken bile din aşılanıyordu. Hep “Eğer günah işlersen cehenneme gidersin. Cehennemde yiyecek bir şey yok, zakkum denen bir ağaç var, senin mideni parçalayacak. İçecek bir şey yok, iltihap akan nehirler var” derlerdi. Allah’a korku içinde “Allah’ım, lütfen bana zakkum verme” diye yalvarırdım. Ailem dindar değil ama bu konulara gelince onlardan daha Müslümanı olmuyor. Ben daha 7-8 yaşındayken bile bana şort, sıfır kollu kıyafet giydirmezlerdi. Ortaokulda İmam Hatip’e gönderdiler. Okulda bize kapanmamız gerektiğini söylediler. Kapandım. Baskı altında kapanmadığımı düşünürdüm. Fakat şimdi fark ediyorum da tamamen psikolojik baskı ile kapanmışım. Ortaokul bittiğinde arkadaşlarımla din ile alakalı düşünüp tartıştık. Birbirimize yardım ettik. Hiçbirimiz halimizden memnun değiliz. Bu konuları ailelerimiz ile tartışmaya başladık. Açılma konusunu açmaya ise hiçbirimiz cesaret edemedik. Eğer edersek sonuçlarının ağır olacağını biliyorduk. Şu an hiçbirimiz Müslüman değiliz. Ailemiz bizi baskıyla büyüttü. Bunun iyi olduğunu zannettiler ama bizi olabilecek en kötü şekilde etkiledi.
(Görsel: Polykleitos Regos)