Kendi evimde suyu ve elektriği fazla kullanmam bile sorun oluyordu.

Merhaba. Buradaki çoğu yazıda kendimi buldum. Vakti geldiğinde ben de buraya bir yazı bırakacağım, dedim ve o gün geldi. Bugün burada bu yazıyı yazıyorsam; bu, dayanma gücümün artık sonuna geldiğim anlamına geliyor.

Aile yaşantımda, babam tarafından her zaman kısıtlandım. Bu kısıtlamalar, öyle dışarı çıkarken belirli bir saate göre çıkma kuralları gibi kısıtlamalar değildi maalesef. Kendi evimde suyu ve elektriği fazla kullanmam bile sorun oluyordu. Yaşamaktan zevk almıyorum çoğu zaman. Her şeyi alttan almaktan, kendim olamamaktan sıkıldım.

14 yaşından beri tesettürlüyüm, şu an 20 yaşındayım. O zamanlar “Niye kapandın?” diye soran olsa verecek cevabım yoktu. Galiba o dönem arkadaşım kapanmıştı, ben de onu görünce kapandım. Dini görüşüm hiçbir zaman değişmedi, duaya inancım sonsuz. Ama sanki çocukluğumu yaşayamamış gibi hissediyorum. Liseye geçtiğimde tesettürlüydüm, çok zorlandım, bunu taşımak bana zor geldi. Bunun sebebi çevremdeki kızlar ve kardeşim olabilirdi. Kendisi şu an 14 yaşında ama ona kimse karışmıyor çünkü umursamaz ve bencil biri, kimseyi önemsemiyor. Anneme bir sürü kıyafet aldırıyor, bana o yaşlarda niye hiç almamışlardı? Anlamıyorum. Annem ona “Artık tesettürlü olman gerekiyor” demedi, hala da demiyor. Bana yapılan baskının bir gramı ona yapılmadı.

Ben artık kendim olmak istiyorum. Açık olmak istediğimi anneme söyledim, hiçbir tepki vermedi ve üzerinden 3 ay geçti, konu bir daha hiç açılmadı.

Geçenlerde annemin iş yerinde bir kadın bir olayı anlatırken, kendisinin önceden kapalı olup sonradan açıldığı konusu gündeme gelmiş. Annem “Kendi görüşü” demiş. Bana bunu eve gelince anlattı, dedi ki “Kendi düşüncesi, yapabilir”. Bu konuşma ile bana bir mesaj mı vermek istedi, anlamadım açıkçası. Hala düşünüyorum. Babam bu konuda ne düşünür, bilmiyorum. Kardeşim ise oturduğumuz mahalledekilerin düşüncelerini önemsedi, “Nasıl açık olup çıkacaksın evden” dedi. Ben de bu dünyada iyi bir şey de kötü bir şey de yapsak her zaman eleştirileceğimizi söyledim. Açıkçası hala açık olmak istiyorum ama sosyal çevremi, annemi üzmek istemiyorum. Eğer başarırsam buraya ikinci bir yazı daha yazacağım.

(Görsel: Roxana Halls)

Comments (3)

  1. Şu an mücadele vermediğin her saniye için ileride çok pişman olacaksın. Birazcık katı konuşuyor olabilirim lakin sosyal çevre seni hiçbir zaman önemsemeyecek. Hiçbir zaman. Bu yüzden sosyal çevrenin, toplumun ne dediğini, üzülmemeleri gerektiği düşünceni bence bir kenara bırakmalı ve kendi benliğine, kendi ruhunun özgürlüğüne odaklanmalısın. Benim için bu konudan dolayı aile hiçbir anlam ifade etmiyor ki bir düşünceyi dayatan aile bireylerinin üzülüp üzülmemesi de çok önemli değil. İleride daha da büyüdüğünde ses edemez olacaklar zaten bu yüzden daha fazla vakit kaybetmemeye bakmalısın.

    • Yazdıklarımı yorumlaman bana bu yolda nasıl ilerlemem gerektiği konusunda yardımcı oldu teşekkür ederim.

  2. merhaba, konuşmak istersen gmail adresim: [email protected]

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir