Şu an bu yazımı okuyan değerli insanlar, ben de size halen yaşadığım ve bir türlü çıkış bulamadığım, çevredeki insanlardan da çekindiğim için rahatça gözyaşı dökemediğim bir ortamda; -daha konuya girmemiş olsam bile- gözlerimin dolup boğazımın düğüm düğüm olduğu bir halde bunları yazıyorum. Evet, başörtüsü baskısı…

Aslında bu baskıyı, biz her ne kadar 12-14 yaşlarında başlıyor sansak da muhafazakar bir ailede doğduğumuz andan itibaren başlıyor. Çünkü bu tür aileler; evladını özgür iradesi olan, seçimlerini yapabilecek bir vatandaş olarak değil kendi isteklerini yapacak bir köle olarak görüyorlar. Bu yüzden cinsiyetiniz kadın ise siz daha doğmadan bir gün kapanacağınız bellidir, seçim özgürlüğünüz yoktur; ya kendi isteğinle ya da zorla…

Ben zorla olan kısmı yaşamaktayım, şu an 18 yaşındayım ve o kadar yoruldum ki… Ruhsal olarak çöktüm, çok zayıf kaldım, saçlarım durmadan dökülüyor, psikolojik olarak hiç iyi değilim. Bunun nedeni ise bize sahip çıkmayan, elimizden tutup destek vermeyen, bizi buna mahkum eden bu sistem. Bize bunları yaşatan, aile demeye bile dilimin varmadığı o “sözde” aile…

Ben bu acıyı 12 yaşından beri yaşıyorum, fiziksel ve ruhsal şiddet olarak… Annenizin tıraş makinesiyle saçınızı tamamen kel yapmasını, sizi yerde sürükleyerek saçlarınızı acımasızca yolmasını, elinize tomar tomar saç gelip evden can haliyle polise kaçmanızı ve sonra da polisin size “Yetimhaneye gidip uyuşturucu bağımlısı kötü insanların arasında olmaktansa…” veya “En kötü aile böyle ailesizlikten iyidir” demesini…

Peki, içinizde fırtınalar koparken; akraba, sülale denen şeyin sırf kafanızda bir çaput yok diye sizi küçük görmeye çalışması? Ailenizin, örtüsüzsünüz diye sizi evin içinden dahi çıkarmaması?

Geçenlerde üniversite sınavına girdim. Tabii ki de bir gün öncesinde şiddete uğrayarak girdim bu sınava. Pardon, bir gün öncesinde değil, her gün yaşadığım şeydi zaten bu… Neyse… Örtüsüz evden çıkarmadıkları için tercih yapıp üniversiteye gitmeme engel olmaya çalışmalarına ne demeli? Ben kendimi bildim bileli bunu yaşıyorum ve bunları ilk kez burada yazıyorum, söylüyorum çünkü bunları en iyi dostlarıma bile anlatamadım. Benim için çok zor şeyler.

Burada tek hedef nokta, zorla tesettüre sokulmaya çalışılmak değil; böylesine ikiyüzlü, evlat yetiştirmenin ne olduğunu bilmeyen kişilere sahip olmak. Çok kolay gözükmüyor, değil mi? Dışarıdan sadece bir örtü, değil mi? Bir örtü… Bir örtü madem, ne diye bu kadar zorluyorsunuz? Ben alnımı secdeden ayırmasam bile bu örtü diktesi nedir?

Puanımın çok çok altında olmasına rağmen, zorla İmam Hatip’e gönderip “Okumak istiyorsan burada okuyacaksın, burada da örtü zorunlu” diye kandırdılar. Zorla kapatma niye? Açık giyinen biri de değilim; hayatında hiç etek giymemiş, asla bacağının gözüktüğü bir şey giymemiş, yaz ayında bile daima uzun kollu giymiş birisi olarak söylüyorum; neremi açık, neremi mahrem gördünüz de örtü de örtü diye tutturdunuz?

Saçlarım benim özgürlüğümdür ve ömrüm boyunca da açık kalacaklar. Bütün ibadetiniz bitti, bir örtünüz eksikti.

Kendi evladına bunları yaşatanlar ve bunları yaşayanlara tamamen göz yumup, halen İmam Hatip açanlar, -her gün, her gün, her gün, her gün- gördüğümüz kadın tacizlerinin failleri ve buna susan hukuk, hükümet Müslümansa, ben Müslüman değilim.

Nasıl canım yanıyor, bilemezsiniz. Geceleri tutmaya çalıştığım gözyaşlarımı, tuttuğum hıçkırıkta nasıl boğulduğumu bilemezsiniz. Siz ancak okuyup, görüp bir havai fişek gibi bir anlık hissiyatla acırsınız, öfkelenirsiniz. Havai fişeğin sönüşü gibi sizin hissiyatınız da söner. “Benim elimden ne gelir ki?” demesin kimse! Ben bunları yaşıyorum! Canım yanıyor ve benim bu yaşadığımı birçok kişi daha yaşıyor. Sesimizi duyurmak zorundayız ya da ömür boyu susmak…

Okuduğun için sağ ol, değerli insan…

(Görsel: John Brack)