Merhabalar. Bu mektup sonunda bir zafer mektubu olacak! Ne kadar mutlu olduğumu anlatamıyorum. Fakat bir burukluğum da yok değil. 16 yaşındayım ve 11 yaşında ailem tarafından zorla İmam Hatip ortaokuluna gönderildim. 12 yaşında ise başörtüsü takmaya zorlandım. İlk ay her şey yolunda gözüküyordu. Ama daha sonra bu bana büyük bir yük olmaya başladı. Ailem çok katı bir aile ve hem fiziksel hem de psikolojik şiddet çok yoğun. Korktuğum için 4 yıl içimde tuttum. Zamanla dayanılmaz bir hal aldı ve aileme söyledim. Annem ağlamaya başladı, babam “Sana yazıklar olsun” şeklinde sözlerle psikolojik baskıya başladı. Umursamadım, siz de öyle yapın, baskılarıyla hayatınızın bir dönemini nasıl çöp ettiklerini asla unutmayın.

Bir seneye yakın her gün kavga ettik ve sonunda ben kazandım. Dışarı açık çıktım, açık döndüm. Çok kavga ettik. Ablam bu sürede en büyük destekçimdi. 2 aydır başörtüsü takmıyorum. Babam ve annem hakkını helal etmediğini söyledi, yine umursamadım. Ben de onlara hakkımı helal etmiyorum. Ne yaşadığımı bir ben bilirim. Şu an tüm aile bana soğuk bakıyor ama ben sonunda istediğimi yaptım. Yaşamak güzel bir şeymiş diyebiliyorum. Bana bunu yaşatanları da asla unutmuyorum. Kim ne derse desin, hayat benim hayatım. Kimseye söz hakkı tanımıyorum. Umarım bir gün sizler de zafer mektubunuzu yazabilirsiniz. Elinizden geleni yapın, bu yol pürüzlerle dolu ama özgürlüğünüzden vazgeçmeyin. Yalnız yürümeyeceksiniz. Kocaman sevgiler.

(Görsel: Eugeniya Dudnikova)