Başardım! Ben bugün özgürlüğüme kavuştum. Yanlış anlaşılmasın; başımı açtığım için değil, istemediğim bir şeyden kurtulduğum için özgürüm. 6 senedir kapalıydım. 11 yaşında kapandım. Şu an 17 yaşındayım. Başlarda kendi isteğimle kapalı olduğumu düşünüyordum ama büyüdükçe istemediğimi fark ettim. Açılmayı 2 senedir istiyordum ama bir türlü cesaret edemiyordum. Fakat son zamanlarda bunu gerçekten istedim ve yaptım. Anneme bu konuyu açtığımda “Hakkımı helal etmem, yüzüne bakmam” dedi. Sabah olduğunda da “Eğer bu evden açık çıkarsan eğitim hayatın biter” dedi. Annem evde yokken dışarı açık çıktım ve bunun olacağına ihtimal bile vermezdim ama başardım!
Eğitime gelecek olursak, şu an annemin bana blöf yaptığına eminim. Çünkü benim okumamı gerçekten istiyor. Sırf açıldım diye böyle bir şey yapmaz. Şu an sadece son kozlarını oynuyor. Ona karşı sabırlı olmam ve ona zaman tanımam lazım çünkü zaten öfkeli, ben de ona öfkelenirsem daha kötü olur. Bir süre sabretmem ve tabii ki kararımın arkasında durmam gerekiyor.
Ya inanabiliyor musunuz, saçlarım bugün rüzgârda savruldu ve bozuldu. O kadar güzel bir his ki anlatamam. Ufak bir tavsiye vermem gerekirse, eğer siz de gerçekten açılmak ya da kapanmak istiyorsanız ve aileniz bu isteğinize karşıysa sabırlı olun ve kararınızın arkasında durun. Bu hayat sizin!
Son olarak, mektubumu bir şarkıyla bitirmek istiyorum:
“Hiç rahat yok mu bana şu yalancı dünyada
Kimin ne hakkı var ki karışır hayatıma
Hesap soramaz bana kim çıkarsa karşıma
Kimin ne hakkı var ki karışır hayatıma
Hür doğdum hür yaşarım kime ne kime ne
Köle miyim sana ben sana ne sana ne
Zararım kendime kime ne kime ne
Sen bak kendi derdine sana ne sana ne”
(Görsel: Paul R. Meltsner)