Herkese merhaba, buraya çok kez geldim ama bu sefer ben de yazmak istedim. Ben şu an 20 yaşındayım. Her zaman kapanma düşüncem vardı ve gayet güzel bir maneviyata sahiptim. 8. sınıf bitti ve ben lise başlayınca kapanırım, diyordum. Babamın bana iğrenç bir mahlukatmışım gibi bakarak “Kapanacaksın” diye bağırdığı o güne kadar… O gün kendimi o kadar değersiz hissettim ki, üzerimde sadece üst kısmı kalçayı kapatmayan bir tişörtüm olmasına rağmen… Neyse, dedim; olur, zaten kapanmak istiyorum, yapayım. Velhasıl böyle devam etti ve ben mutluydum, doğru olanı yapıyordum. Ta ki 5-6 ay öncesine kadar…

O düşünce bana bir anda geldi, içinden çıkamadım. Zaten evde çok büyük anne-baba kavgaları oluyordu, evdeki bu olaylardan dolayı kötü bir durumdaydım. Ben hep baskıyla büyüdüm ve bu düşünce gelince yaptığım ilk iş kendimi baskılamak oldu. Yapamazsın Şevval, Allah seni hiç affetmeyecek, sen nasıl bu duruma geldin, annenin zaten bir sürü sıkıntısı var, bir de bunu o kadının üzerine nasıl yükleyebilirsin, -5 kardeşiz, benden sonra 2 küçüğüm var- kardeşlerine nasıl örnek oluyorsun, -küçükken sözlü tacize uğradım- ya yine öyle olursa, herkes sana kötü niyetle yaklaşırsa, pişman olursun, yapma, -beni her konuda böyle tehdit eder- baban seni okula göndermez… Sandım ki böyle düşünürsem geçer. Olmadı arkadaşlar, ben bu düşünceyi öyle bir takıntı haline getirdim ki şu an ne isteyip ne istemediğimi bilmiyorum. Başörtü takamıyorum, hep şapka takıyorum. Durumu anneme söyledim, “Ben seni iyi yetiştirememişim, hata bende” dedi. İçim öyle bir yandı ki… Bu düşünce geçsin diye okumadığım dua kalmadı ama olmuyor… İlaca başlamak en son isteyeceğim şeydi, başladım. En azından bir nebze de olsa rahatım ama tam olarak rahat değilim. Ne olur, bana dua edin. Yoksa daha kötü şeyler yapmayı düşünüyorum. İleriyi düşünmekten önümü göremiyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Günaha girmek istemiyorum, eski halimi istiyorum, eski istekli halimi…

(Görsel: Frank Morley Fletcher)