Merhaba. Ben 15 yaşındayım ve dindar, baskıcı, muhafazakâr bir ailenin son çocuğuyum. 5. sınıfta annemin zoruyla İmam Hatip’e gittim. Tabii o zamanlar hiçbir şey bilmiyorum. 13 yaşımda zorla kapandım. Kapandım ama dış dünyaya… Annem hiçbir zaman beni okutmak istemedi. Hafız olmamı istedi ama ben okumak istediğimi söyleyip karşı çıktım. Bu da bana olan nefretinin asıl sebebidir. Kafasının içinde “Okuyanlar or*spu olur, okuyup ne yapacaksın! Biz okutursak okursun” gibi cümleler dönerdi. En önemlisi ise ‘el âlem’… Ben tırnağımı uzatacağım ama el âlem ne diyecek? Ben saçım açık sokağa çıkacağım ama sokaktaki teyzeler hakkımda ne düşünecek? Beni böyle birine çevirmişti. Bırakın arkadaşımla buluşmayı, ben bakkala giderken beni balkondan izlerdi. Karşı çıktığımda hep dayak yerdim. Bunlar yaşadığım şeylerden sadece bir kısmı… Benden daha kötü durumda olanlar da var, biliyorum ama sabretmek zorundayız. Biliyorum, çok yoruyor ama dayanmalıyız. Bu zifiri karanlıkta kendimize ışık olmalıyız. Çünkü kimse bize ışık tutmayacak.
(Görsel: William Bailey)
Comment (1)
yaşlarımız çok yakın ve inan acını kalbimde hissediyorum. Bu kadar ağır şartlarda bile empati yapabilecek kadar düşünceli ve iyi kalplisin kız kardeşim. Umarım hepimiz bir an önce bağımsızlığını eline almış kadınlar olarak hayatımıza devam ederiz. ömrün de kalbin gibi güzel olsun. Yalnız değilsin, yalnız yürümeyeceksin.