Merhaba, ben de size hikayemi anlatmak istiyorum. Ben de liseye geçince kapandım ama kendi isteğimle değil. Aslında kapanacağımı biliyordum çünkü küçüklüğümden beri kısa kollu giymeme, pantolon giymeme kızarlardı. Buna aslında bir kız çocuğunun babasından nefret etme hikayesi de diyebilirim. Babam muhafazakâr bir adamdır. Küçükken babamın yanında kısa kollu giyemezdim, pantolon giyemezdim, evde olmama rağmen üzerimde bir hırka olmak zorundaydı, saçlarımı açık bırakamazdım. Annem de babama destek çıkardı. Aslında anneme de kızgınım ama babama daha çok kızgınım. Küçük bir çocuğa neden böyle davranıyorlardı, anlamıyorum. Çevremdeki kızların babalarıyla olan ilişkilerine özeniyorum. Liseye geçince baskılarla kapandım, kapanmamak için çok ağladım ama nafile…

Şu an lise 3. sınıftayım. Ben lise hayatım boyunca dışarı çıkmaktan kaçındım, kendimi hep gizledim, kaçtım. Gizlenmek, evde kalmak benim için bir kaçıştı. Ben mutlu değilim. Babamla asla dertleşemem, bunları ona anlatamam, zaten anlatsam da anlamaz, açılmak istediğimi duysa beni döver. Umarım üniversiteye geçince açılırım, özgür olurum. Şu an bunu okuyan arkadaşlarım, umarım siz de çok mutlu olursunuz.

(Görsel: Francis Bacon)