Merhaba. Size zafer hikayemi anlatmak istiyorum. Ben 17 yaşında, lise 3. sınıfta okuyan bir gastronomi-yiyecek ve içecek bölümü öğrencisiyim. İlkokulu normal bir okulda, ortaokulu ise İmam Hatip’te tamamladım. Sanırım İmam Hatip okumak en kötü hatamdı. Orada arkadaşlarımın ve ailemin isteği üzerine kapandım. Kimse beni zorlamadı ama annem, “Kapanırsan bir daha açılamazsın” diyordu. Ben de bunu kabul ettim, keşke etmeseydim…

8. sınıfın başından başlayan 4 senelik bir serüven geçirdim ama son 2 yıldır işler istediğim gibi ilerlemiyordu. Lisede karma bir lise tercih ettim. 9. sınıfta arkadaşlarıma çok özeniyordum, onlar gibi giyinmek istiyordum. 10. sınıfta artık çok sıkılmıştım ve açılma isteğim artmıştı. Normalde insanların ne düşündüğünü önemserdim ama artık umurumda değildi. İlk önce anneme söyledim; istemedi, “Yapma” dedi ama ben istiyordum. Babam çok fazla umursamadı, onun açısından fazla zorluk çekmedim. Beni zorlayan, annem ve abimdi. Abim, “Açıl da bak, ne oluyor” diyordu. Sadece gülüp geçtim.

Son 3 aydır staj görüyorum. İlk maaşım ile alışveriş yaptım, kendime açık kıyafetler aldım. Çok mutluydum ama bir gariplik vardı, bunlara hiç alışkın değildim. Maaşımı aldıktan sonra kendime bir gün belirledim. 1 gün önceden de aileme “Ben yarın dışarı açık bir şekilde çıkacağım, haberiniz olsun” dedim. Annem güldü ve “Aynen aynen, çıkarsın” dedi. Güldüm geçtim ama o gece çok ağlamıştım. Ertesi sabah hazırlandım, başım açık bir şekilde dışarı çıktım. Çok garip hissettim, insanların tepkisinden az da olsa korktum ama çoğu beni güzel karşıladı. Hatta bazıları “Böyle daha güzelsin, doğru karar” gibi söylemlerde bulundu.

Şu an başım açık ve mutluyum. Rüzgârın saçlarımın arasındaki melodisini duyabiliyorum, önceden bone bunu engelliyordu. Kızlar, sakın umudunuzu kayıp etmeyin, hâlâ umudunuz varsa asla ölmesin, umutlarınız sizin en büyük malvarlığınız… Kişi istedikten sonra her şey olur. Umarım benim bu kısa hikayem birilerine umut ışığı olur. Hoşça kalın. #yalnızyürümeyeceksin.

(Görsel: Brian Kershisnik)