Selam. Öncelikle böyle bir platformu kurup bana ve benim gibi özgür olmak isteyen insanlara yardım ettiğiniz için teşekkür ederim.

Şu an 16 yaşındayım. Yaklaşık 4 sene önce kapandım. Aslında hiçbir zaman dine bağlı bir insan olmadım. Ailem beni nereye çektiyse oraya gittim, onlar ne istediyse onu yaptım. Ortaokulumu İmam Hatip’te okudum. 5. sınıfın yaz tatiline kadar her şey güzeldi. Denize her zaman mayo veya bikiniyle girerdim ama o yaz babam artık genç bir kız olduğumu, bu yüzden kısa kollu haşema giymem gerektiğini söyledi. Bana göre babam ne söylerse söylesin haklıydı. Yine de bir yerden sonra rahatsız olmaya başladım. O yaz öyle böyle geçti.

Babam, artık kapalı kıyafetler giymem gerektiğini söylüyordu. Ben de bir karar alıp kapandım. Ailem bu karara çok sevindi, evde kutlamalar yapıldı, hediyeler alındı ama ben mutlu değildim. Babam, kendi irademle kapandığım için beni tebrik etti. Ben mutlu değildim, sanki ruhum ve duygularım bir yere tıkılıp kalmış gibi hissediyordum. Ailemden, arkadaşlarımdan uzaklaşmaya başladım. Kendimi saldım, kilo aldım, derslerim kötüleşti. Fakat ailem, sebebini hiç buna yormadı.

4 yıl böyle geçip gitti. Pandemi sürecinde artık dayanamadım ve anneme söyledim. Annem çok üzüldüğünü ve bir daha böyle bir şey duymak istemediğini söyledi. İyi ama ben de gözlerinin önünde mahvolmuştum ama fark etmemişlerdi. Anneme bunun beni ilgilendirmediğini, özgürlüğümü elimden alamayacaklarını söyledim. Sonra konuyu ablama açtım; ablam, kararın bana ait olduğunu söyledi.

Kararımı vermiştim. Açılan birkaç arkadaşıma ailelerine bu durumu nasıl izah ettiklerini sordum, danıştım, destek aldım. Bir akşam babamın karşısına oturdum ve açılmak istediğimi söyledim. Çok şaşırdı ve üzüldüğünü söyledi. Konuşmaya başladı, duygularımın taciz edildiğini ve buna müsaade etmeyeceğini söyledi. Ben ancak 18 yaşında, onun sorumluluğundan çıktığım vakitte açılabilirmişim. Bu olaydan sonra düşündüm. Babam ben kendi irademle kapandığım zaman sevindi, mutlu oldu ama yine kendi irademle açılmak istediğim zaman çok üzüldü.

Ben kararımı verdim, her ne olursa olsun ben ailemin sözüne bakmayacağım ve mutlu olacağım şekilde yaşayacağım. Özgürlüğünüze ve düşüncelerinize el konmaya çalışılırsa durdurun, bunu kendiniz için yapın.

(Görsel: Paul Gauguin)