Ben kapandığımda 7. sınıfa gidiyordum. Gittiğim okuldaki matematik öğretmenimiz kapanmamız için bize çok baskı yaptı. Kendisi kapalıydı ve çok güzel giyiniyordu. Ergenliğin de vermiş olduğu etkiyle kapandım. Hediye gelen şallar, kıyafetler, yapılan övgüler tabii ki çok hoşuma gidiyordu. Fakat sonra liseye başladım. Lisenin ilk yılı bittiğinde artık örtünmek istemiyordum. Bu durum bana ağır gelmişti. Zaten olayın bilincinde olmadığınızda ve hevesiniz geçtiğinde içinizden bunu yapmak gelmiyor. Her neyse.
Önce anneme söyledim. Bunu asla kabul etmeyeceğini, böyle devam etmek zorunda olduğumu söyledi hatta hayatımda birinin olduğunu ve bunu isteyenin aslında o kişi olduğunu bile iddia etti. Tüm arkadaşlarımla konuştu, neden böyle bir şey istediğimi bana sormak yerine arkadaşlarıma sordu. Biz onunla konuştuktan sonra da babamı arayıp bana asla izin vermemesi gerektiğini söylemiş ve ben bunu daha sonra öğrendim. Benim istediğimden çok kendi istediklerini yaptılar.
Şimdi 19 yaşındayım. İçimde bir gram kapanma isteği yok, dışarı çıkarken zorla yapıyorum. Bir yandan da içimde bir korku var çünkü ben kendimi bildim bileli kapalıyım, ya sonrasında alışamazsam diye düşünüyorum. Şu an üniversite sınavına hazırlanıyorum. Sınav geçtikten sonra güzel bir yer kazanınca söylemeyi düşünüyorum. Yine olumsuz tepki vereceklerini biliyorum ama istemediğim bir hayatı yaşamak istemiyorum. Şu an öyle bir araftayım ki ne yapacağımı bilmiyorum.
(Görsel: Georg Schrimpf)