Merhaba, ben Merve. 20 yaşındayım. Benzer bir hikâyeye sahibim ama sanırım benimki biraz daha dramatik… 6. sınıfın son günü kapanmıştım. Bir önceki gün kandildi ve etrafımdaki herkes örtülüydü. Bugüne kadar bir kere ‘aferin’ lafını duymamış kulaklarım, annemden övgü dolu sözler duyacaktı. Bundan daha güzel bir zamanlama olamazdı… Zaten küçükken bile kolları açık giyinemeyen ben, artık tamamen istedikleri gibi olacaktım. Mutluluk mu? Sonrası karanlık. Sonrası açılmak istediğimde duyduğum küfürler ve yediğim dayaklar…

Madem özgür olmak istiyordum, üniversite sınavına hazırlanmalıydım, buradan gidecektim. Sınavdan öyle bir puan aldım ki memleketimde tıkılı kalmak zorunda kaldım. Üstelik beni direkt örtümle yargılamayan erkek arkadaşım da İstanbul’a gidip beni yapayalnız bırakmıştı. Şimdi ne yapacağım? Yaşım geçiyor. Şu an zaten dipteyim ve ailemin yanında açılırsam her gün dayak yiyeceğim. Ola ki puanımla yatay geçiş yaptım, “Gider gitmez açıldı, namusumuzu kirletecek” denecek ve yine şiddet göreceğim. Ne olur, en azından bir mesajda anlaşıldığımı bileyim. Ne olur, 1 sene sonra buradan gitmiş ve her şeyi atlatmış özgür bir Merve olayım… Bana dua edin. Buradan gitsem bile düzgün bir psikolojiye sahip olamayacağım ve kimlik karmaşası yaşayacağım ama en azından kendi hatalarım, kendi doğrularım, kısacası bana ait kararlarım olacak. Ne bir erkeğin sevgisine ne de ailemin desteğine ihtiyacım olsun diye çok çabalayacağım. Söz.

(Görsel: Henri Matisse)