Açılma isteğim kendini hiç bu kadar belli etmemişti.

*Bu yazıdaki mektuplar, aynı kişi tarafından farklı tarihlerde Yalnız Yürümeyeceksin’e gönderilmiştir.

25 Kasım 2021

Herkese merhaba. Günlüğümde tutamadığım kelimelerin sayfalarımda savaşıp taşmasıyla kendimi burada yazmakta buldum. Bahsedeceklerim size ne kadar acizce gelir, bilemiyorum ama herkesin dinleyeceğinden eminim.

Kapanalı 6 yıl oldu. 9. sınıfta anlık özenmelerimin olduğu bir dönemde geçici bir istekle kapanmaya karar verdim. O zamanlarda annem çok mutluydu, babam ise çok erken olduğunu söylemişti. Aptallık işte… Çocukluk. Keşke babamı dinleseydim!

İmam Hatip’te okumaya başladım. Tüm o boktan seneleri açıklara kötü gözle bakan hocalarla geçirdim. Şu vakitte bunu yapamam, deyip sustum. 12. sınıf bitti, mezuna kaldım. Mezuna kaldığım sene en yakın arkadaşım, özgür düşünceli ailesine “Ben açılmak istiyorum” dedi. Açıldı. İşte ben orada koptum. Başlarda normal giyinen arkadaşım, son zamanlarda her gün düşlediğim ve her gördüğümde bayıldığım bir giyinme tarzı oluşturdu. Özendim. Çünkü ben de istiyordum. Zaman geçti. Babam bu giyinişime laf etmeye başladı. Haksız da değildi çünkü cidden saçımın açık olduğu halim ile bir fark yoktu. Ben bu tesettürü yapamıyorum işte, bir görseniz… “Açıl o zaman, bizde ‘Kızımız açıldı’ deriz ve susarız” dedi, “Böyle olmaz, adam akıllı giyin ya da açıl” dedi. Tam ağzımı açacakken annemin beni susturması bir oldu. En büyük engelim abim ve annem. Çok muhafazakârlar… Babam o kadar değil. Anneme bahsettiğimde arkadaşıma özendiğimi söyleyip kızdı. Sustum ama susmak istemiyorum, artık taşıyamıyorum. Allah’a bile dua edemiyorum. Onun razı olmadığı şeyi ondan isteyemiyorum. Ya ben hâlâ benim… Bu giyinişimle tek farkım, kafamın kapalı olması. Gerçekten dayanamıyorum.

1 sene daha mezuna kalmak istedim. Şimdi evdeyim ve nasıl diyeceğimi bilmiyorum fakat çok iyi bir bölüm olmazsa beni asla şehir dışına göndermezler. Gittiğimde onlara söyleyecektim. Dayanacak gücüm kalmadı. Sabır diyorum ama hâlâ 6 ay var. Ben artık taşıyamıyorum. Zaten zar zor geçirdiğim günlerim dışarı çıkınca bile sarpa sarıyor. Dayanamıyorum. Asla kabul etmiyorlar. Bir şey söyleyeyim mi? Ben pes etmeyeceğim. Sonunda ölüm mü var? Ne güzel, kurtulmuş olacağım.

26 Kasım 2021

Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Buraya 2. gelişim. Asla bir ilerleme kaydetmiş durumda değilim. Sadece beni tekrar tehdit etmeye başlayan anneme tehditlerinin beni korkutmadığını, dövmesinin ya da başka bir şey yapmasının umurumda olmadığını söyledim. Açılma isteğim kendini hiç bu kadar belli etmemişti. Dayanacak gücüm kalmadı. Ne yapacağım, inanın ki bilmiyorum. Hep çekiniyorum; herkesten değil, sadece ailemden. Abimden, babamdan, annemden… Aslında babam, “Bu şekilde giyinmeye devam edeceksen git açıl, daha iyi” demişti. Fakat öylesine mi söyledi, emin değilim ama büyük ihtimalle öylesine… Saçlarım uçuşsun istiyorum. Dayanacak gücüm kalmadı. S*kik üniversitesi için 2 kere mezuna kaldım -küfür için özür dilerim-. Gecelerim berbat geçiyor. Ne bunları kaldıracak gücüm ne de hevesim var. Yapayalnızım. Korkuyorum.

28 Kasım 2021

Selam. Bu 3. yazışım. Bu yazışımda her şeyi halledebileceğimi düşünmüştüm. Halledemedim hatta bu akşam evde kavga çıkacak. Hazırım. Zaten yıllardır alışkınım. Açık bir şekilde kütüphaneye gidecektim. Kafaya koymuştum, bu sefer “Ben açılıyorum” deyip dışarı çıkacaktım. Yapamadım. Annem bir şey demesin hatta pozitif bir ruh halinde olsun diye tüm ev işlerine yardım ettim, yemekleri hazırladım. Bunları normalde de yapan biriyim ama sınav senem olduğu için yapmıyordum. Her neyse. Yemekleri hazırlarken anneme “Açılacağım artık, gerçekten olmuyor, yapamıyorum” dedim. Biliyor musunuz sevgili dostlarım, mevzu sadece ailemin evinde açılmak… Açılınca oros*u damgası yemek! Ne dedi, biliyor musunuz? “Git de aç oranı buranı, erkeklere göster” dedi. Ben öyle biri olsam neden sürekli önümü kapatmaya ihtiyaç duyayım? “Git, evlenince ne bok yiyorsan ye” dedi, “Çıplak gez istersen” dedi. Annem gerçekten yobaz bir kadın, eğitilmemiş, 17 yaşlarında evlendirilmiş, boş bir kafa yapısına sahip bir insan. Ona acıyorum. Dayanacak gücü bulamıyorum dostlarım. Herkesten uzaklaştım, hiçbir boku istemiyorum. Ben özgürlüğüme doyamadan öleceğim. İnanabiliyor musunuz? Umarım o gün yakındır. Belki o zaman değerimi anlarsınız. Çünkü ben değerimi size belli edemedim. Haklısınız, işe yaramazın tekiyim.

(Görsel: Gertrude Abercrombie)