Ben 16 yaşında 11. sınıfa geçen bir lise öğrencisiyim. Annemin kendimi bildim bileli durmadan üstümde olan psikolojik baskısı yüzünden liseye geçerken, tam mezuniyet günümde kapandım. Üzülerek ve güzel elbiseler giyen kızların elbiselerine bakarak bu hatayı yaptım.

Karantinaya girdiğimiz ilk süreçte ‘Ben kimim? Düşüncelerim ne? Niye varım?’ sorularını kendime sormaya başladım. Kendimi sorguladıkça düşüncelerimi beynimin bastırılmış saklı köşelerinde buldum. Sonra fark ettim ki o içimdeki kız çok farklı ama bir o kadar da sessiz kalmış. Ondan sonra kararımı verdim, gecelerce ağladım, belki de korktuğum için ağladım.

En sonunda arkadaşımın verdiği cesaretle çıktım annemin karşısına, “Mutlu değilim, bu ben değilim” dedim. İlk tepkisi “Mutlu değilsen açıl” oldu. Çok sevindim ve o akşam hayatımın en güzel akşamını yaşadım. Ertesi akşam anneme “Ben kararımı verdim, babama da söyleyeceğim ve artık kapanmayacağım” dedim. Birden sinirlendi, bağırmaya başladı, “Ne söyleyeceksin!” babana dedi. Sonra babamı çağırdı, ikisi birden tehditler savurdu. Çok korktum. Beni sürekli okutmamakla tehdit ettiler. Fakat sonra babam beni anladı. “Sen bizim kızımızsın” dedi, “her kararında baban olarak yanında olacağım” dedi. “Annenle konuşacağım, mutsuzsan açıl” dedi.

Şimdi ben artık gerçek ben olacağım güne saatler sayıyorum. Bu iş çok yakında bitecek. Aynadakiyle içimdeki ben aynı kişi olacak. O bastırılıp susturulan kız artık aynaya baktığında “İşte bu benim” diyecek. Siz de vazgeçmeyin, belki çok korkutulacaksınız ama vazgeçmeyin. İnanın, en sonunda herkes pes edecek ve siz o istediğiniz insan olacaksınız. Umarım yakında bunu başarırım ve buraya yine yazarım.

(Görsel: Karl Hofer)