Merhaba, bir sürü kişinin hikayesini dinledikten sonra ben de yazmak istedim. Ben çok küçükken kapandım. 14-15 yaşlarımdaydım. O zamanlar çok farkında değildim. Akrabalarımda herkes kapalı ve bunu yapmamam kabul edilemezdi. O yüzden onlar söylediğinde hiç garipsemeden kapandım. Yaz tatiliydi ve o zamanlar çok umurumda değildi ama okul açılınca kendimi çok kötü hissetmiştim. Derslerde kafamı sıradan kaldırmıyordum. Şal yapmayı bile öğrenememiştim ve görüntümden nefret ediyordum. Arkadaşlarımdan uzaklaştım. Artık eğlenmek haram gibiydi. Gerçi hâlâ öyle hissettiriyor. Lise bir şekilde bitti.

Üniversiteye gitmek için 1 yıl ara verdim. O sene evden çıkmadım. Zaten sonrasında pandemi vurdu ve bu benim aşırı işime geldi. Evde istediğim gibiydim, ailem ne kadar aşağılasa da balkona ve bahçeye istediğim gibi çıkıyordum. Geçen sene üniversiteyi kazandım. Fakat pandemi yüzünden yine evden devam ettik, bu da beni çok mutlu etti. Okullar açılana kadar açılırım, ailem de bunu aşar ve okula istediğim gibi giderim diye düşündüm. Fakat ben bunu dile getirdikten sonra ailemin bana tavrı değişti, şu an yaptığım her şey gözlerine batıyor. Okula göndermemekle tehdit ettiler. Aslında açılırsam okula gitmesem de olur diye düşündüm. Yine onay vermediler. Onay beklediğim insanlar sadece annem ve babam değil, her ikisinin ailesi de akbaba gibi tepemde. Artık dayanamıyorum.

2 hafta önce okulum açıldı. Geldiğimden beri kendime olan nefretim arttı. Pandemi döneminde hem evde olmaktan hem de ailemle tartışmalarımızdan kendimi yemeğe verdim. Şu an hem kilom yüzünden hem de başörtüm yüzünden okula gidesim yok. Arkadaş edinemiyorum. İnsanların yanında istemsiz olarak 30 yaşında gibi davranıyorum. Oysa daha 20 yaşındayım. Kendimi aşırı özgüvensiz hissediyorum. Saçlarım bana kendimi güzel hissettiren tek şey ve ben onu örtmek istemiyorum. Ailem ne derse desin açılacağım diye kendimi hazırlamıştım. Olmadı.

Kendimi ait olmadığım bir kişiliğe büründürmekten çok yoruldum. Ben gibi davranmıyorum. Kapanalı 5-6 sene oldu ve bu kadar uzun sene üstüne bunu yapabilir miyim, artık emin değilim. Üniversitedeki sınıf arkadaşlarım beni tesettürlü gördü, seneye açılsam bir de burada dedikodu malzemesi olacağım. Keşke ailem geçen sene izin vermiş olsaydı. Hayatımı ne kadar zorlaştırdıklarının farkında değiller. Yalnız yürümediğimin farkındayım, bu bana bir yandan iyi bir yandan da kötü hissettiriyor. Hislerimi anlayanlar var, bu iyi bir şey ama bu kadar kıza bunu neden yapıyorlar? Neden istediğimiz gibi yaşayamıyoruz? Allah’la ya da İslam’la bir sorunum yok. Dinimi seviyorum fakat bu kadarı kadınlar için çok fazla. Bu adaletsizlik bana ağır geliyor. Umarım dünyayı bütün kadınların diledikleri gibi yaşadığı bir yere çevirebiliriz.

(Görsel: Gine Litherland)