Merhabalar. Ben 17 yaşında bir lise son öğrencisiyim. Dindar bir anne ve babanın ilk ve tek kızıyım. Benden küçük bir erkek kardeşim var. Ortaokulda isteğim dışında bir İmam Hatip okuluna gönderildim. Ekonomik durumumuz iyi olmamasına rağmen annem, beni evime yakın olan bir okula değil de İmam Hatip ortaokuluna gönderdi. Bana asla fikrim sorulmadı, sorulsaydı da başıma bunların geleceğini bilmediğim için büyük ihtimalle oraya gitmek isterdim.
6. sınıfta öğretmenlerimin ve annemin ısrarlı istekleri sonucunda kapandım. Babam benimle bu konuda hiç konuşmadı ama arada sırada anneme “Elif ne zaman kapanacak?” diye soruyordu. Namazımı kılıyor, orucumu tutuyordum ama ergenliğe bile girmemiştim. Küçük yaşta cehennemde yanma korkusuyla bana söylenilenleri yapıyordum. 8. sınıfta ilk kez regl oldum ve hayatımda pek bir şey değişmedi. Lisede iyi bir Anadolu lisesini kazandım ve orada okumaya başladım.
Aradan 4 yıl geçti. Ben karantinanın başından beri dinleri araştırıyorum ve açılmak istiyorum çünkü okuduğum meallerde Kur’an’da saçını örtmekle alakalı herhangi bir ayet bulamadım. Ailem çok baskıcı. Onları kırmayı hiç istemiyorum. Namaz kılmayı bırakalı da çok oldu ve namaz kılmadığım için sürekli azar işitiyorum. Ne yapmam gerektiğini hiç bilmiyorum. Büyük ihtimalle üniversitede açılacağım. Müslüman olup olmadığımı da bilmiyorum. Umarım hayatım için kendi kararlarımı almama izin verip beni özgür bırakırlar.
(Görsel: William Merritt Chase)
Comments (2)
merhaba, acilabildin mi?
Daha fazla araştırmanı öneririm. Göreceksin ki bizi kıvrım kıvrım kıvrandıran, acılar çektiren kuralların hepsi fiyasko. Ben de kapalıydım, açılma sürecimde hala müslümandım ve çok acı çektim. Karantina döneminde ise çok derin bir araştırma ve düşünme süreci sonrasında dini bıraktım ve namazda bulmamız gerektiğini söyledikleri o “huşuyu” bütün bu saçmalıkları bırakarak buldum. Umarım çok mutlu olursun…