Benim yaptığım sadece taklidi imandı.

Merhaba. Ben şu an 18 yaşında bir genç kızım. 11. sınıfta sırf çevremdeki herkes kapalı diye onlara özendim ve tek seferlik heves olarak kapandım. 11. sınıfın ilk döneminde hevesliydim, mutluydum fakat ikinci döneme geçtikten sonra başörtünü istemediğimin farkına vardım. Benim yaptığım sadece taklidi imandı, çevremdekileri taklit ettim ve kapandım. Tesettürün gerçek bilincine ulaşamadım. Açılmak istediğim bu süreçte bunu kimseye söylemedim, kendimi bastırmaya çalıştım fakat başa çıkamadım. Tesettürün manevi ağırlığını kaldıramadım.

1,5 senelik açılmayı düşünme sürecinin sonunda 1 hafta önce artık dayanamadım ve aileme söyledim. Annem anlayışla karşıladı, herkesin tesettürü taşıyamayacağını söyledi fakat babam çok kızdı. Bana bağırıp çağırdı, dinden çıkmışım gibi davrandı ama ben açıkken de kapalıyken de tüm ibadetlerimi yapardım. Bana “Sen namussuzsun” diyor. Kaba olmak istemiyorum fakat “Bugün başını açan yarın kendini de satar” diyor. Çok üzülüyorum. Ben asla öyle bir insan değilim. Ben ona duygularımı ifade ediyorum, o bana “Sen ateist olmuşsun” diyor, “Utanç kaynağı oldun” diyor. Ne oldu da utanç kaynağı oldum? Tıp fakültesini kazandım, birçok alanda başarılarım var, hiçbir konuda sözlerinden çıkmam ama sadece başımı açmak istiyorum diye hayırsız evlat oldum. 1 haftadır dışarı çıkmıyorum. Çıkacağım zaman nasıl çıkacağım, onu da bilmiyorum. Artık kendimi çok kötü hissediyorum. Tesettürü çok seviyorum fakat artık dayanamıyorum. Çıldıracağım. Ne yapmalıyım?

(Görsel: Ernest Biéler)