Ya bunu yaparım ve ailem beni siler ya da üniversiteyi bekleyip arkamdan “Üniversiteye gitti, açıldı” dedirtirim.

Merhaba arkadaşlar. Size ortaokuldan başlayarak hikayemi anlatacağım. Ortaokulda İmam Hatip’e gidiyordum ve o zamanlar İmam Hatip’e gittiğim için büyük mutluluk duyuyordum. Çok dindar bir ailem var, bu dindarlığı sadece kız çocuklarına gösteren bir aile… 5. sınıftan itibaren annem bana sürekli olarak “İmam Hatip’e gidiyorsun, ne zaman kapanacaksın? Artık kapanmanın vakti gelmedi mi?” gibi sorular yönelterek baskı yapıyordu. Ben de ona “Adet olduğum zaman kapanırım, günahlarım o zaman yazılıyor, şimdi beni darlama” gibi şeyler söylüyordum.

6. sınıfın 2. dönemi regl oldum. O zamanlar sadece annemden değil, genel olarak çevremdeki herkesten kapalılık hakkında bir sürü ıvır zıvır dinliyordum. Derken bana bir çıkış yolu gibi gözüken tesettüre girmeyi gerçekleştirdim. Şu an 18 yaşındayım ve uzun süredir kapalıyım. Liseye geçtikten sonra açılmak istedim. Belki dış etkenler nedeniyle böyle olduğunu söyleyeceksiniz. Evet, haklısınız. Şunun farkına vardım, ben kapalıyken kendimi sevemiyorum ve bunun nedeni sadece şalı kendime yakıştırmamam değil, bunun nedeni baskı ile gerçekleşmiş bir olayı kendime yedirememem.

10. sınıfta anneme bu olaydan bahsettiğimde sofrada babama “Senin kızın o***** arkadaşlarına özeniyor, kafasını açacakmış” dedi. Abim de üstüme gelerek “Bir daha bu konuyu açmayacaksın” dedi. Ağlayarak masadan kalktım ve bir daha bu konuyu açmadım. Babam ve abim hariç evdeki herkes hâlâ açılmak istediğimin farkında ama ne zaman konusu açılsa yüzüme ezikler gibi bakıp dalga geçerek konuyu kapatmaktan başka hiçbir şey yapmıyorlar. Bu konuyu bir kez daha açarsam annemin ve babamın üstüme gelip şiddete kadar gidebilecek bir yolla bana karşı çıkacaklarına adım kadar eminim.

Ne zaman olur, bilmiyorum ama şu an 12. sınıfın sonundayım. Ya bunu yaparım ve ailem beni siler ya da üniversiteyi bekleyip arkamdan “Üniversiteye gitti, açıldı” dedirtirim, hiç fark etmez. Bundan sonra hakkımda ne dediklerini hiç umursamamaya karar verdim. İsteyen ‘o*****’ desin, isteyen “Bir yerlerini açmak için mi açılıyorsun?” desin. Kararlarının arkasında duramayan, ailesini gereğinden fazla önemseyen ve onların dediği iki lafa bakan eziğin teki olmasaydım şu an kendi istediklerimi yapıyor olurdum. Eğer böyle bir düşünceniz varsa ve ailenizden tek bir kişi bile olsa arkanızdaysa kesinlikle istediğinizi yapın çünkü ben bunu başaramıyorum. Çok denedim fakat 3 yıldır bunu düşünmeme rağmen herhalde bir 145 yıl daha düşüneceğim. Özgür olana dek açılamayacağım. Beni destekleyen tek bir kişi bile olsaydı emin olun ki bunları buraya yazmazdım. Ben bu yolda yalnız yürüyorum ama olsun. Annemin karşısına geçip “Ben açılıyorum ve ne düşündüğün umurumda değil” diyebilmeyi çok istiyorum. Eğer bunu gerçekleştirirsem buraya gelip “Arkadaşlar, ben başardım, artık istediğim gibi giyinip istediğim gibi dışarı çıkabiliyorum” yazacağım. Umarım bir gün herkes fikirlerinde özgür olabilmeyi başarır. Görüşürüz.

(Görsel: Elin Danielson-Gambogi)