Merhaba, ben 17 yaşındayım. Her şeyin nasıl başladığını anlatmak istiyorum. Ben daha ortaokula giderken bile babam giydiğim şeylere laf ederdi. Pantolon giydiysem yaz mevsiminde bile olsa üzerine uzun kollu, kapkalın, kalçamı kapatacak şeyler giydirtirdi. Okuldan döndüğümde beni görmesin de kızmasın diye onunla karşılaşmamak için elimden geleni yapardım. Mahallede eşofman bile giyemezdim. Daha ortaokula gidiyorum, regl bile olmamıştım, en fazla 6. sınıftayımdır. O zamanlarda bir gün eşofman giymiştim. Çağırdı, bana sokak ortasında bağırdı, “Bu kıyafet ne, gidip uzun bir şey giy” diye. Yıllarca anneme “Ne zaman kapanacak bu?” diye sordu, biz de “Liseye geçince” diyorduk.
Ben 8. sınıfı bitirdim, yaz tatilindeyiz. Bayram alışverişinde bana her zamanki gibi tunik aldırdı. Bayram günü arkadaşlarım dışarıda beni bekliyorken yine beni gördü. “Bu ne zaman kapanacak?” diye kızdı. Ertesi gün kuzenimin sünneti vardı. Başka kuzenlerim de bize gelince -tabii onlar da kapalı- bir şekilde kapatıldım, kuzenlerim yardım etti, sünnete öyle gittim. İlk zamanlar sevmeye çalıştım; ne bileyim, makyaj yaparak ya da güzel giyinmeye çalışarak kendimi beğenmeye çabaladım.
Ben istemiyorum. Şu an 12. sınıftayım ve üniversiteye hazırlanıyorum. Üniversitede saçlarımı açmak istiyorum. Korkuyorum; buraya dönünce ne yapacağım, yine mi kapanacağım, derdimi kime anlatacağım ben? Ailemdeki herkese o kadar kırgınım ki keşke bir gün bana içten bir şekilde “Nasılsın, bir derdin var mı?” diye sorulsaydı. Üniversiteyi kazandığımda cesaret edebilir miyim, hiç bilmiyorum ama aklımda sadece bu var. Allah’a inancım sonsuz ama ben yapamıyorum. Beni başörtüden sadece soğutuyorlar. Ben hazır hissettiğimde kendi isteğimle tesettüre girmek isterdim, şimdi onu da istemiyorum. En güzel yaşlarımı bana zehrettiler. Ben saçlarımı istiyorum. Üzüntüden kafamda saç kalmadı, kalçama kadar uzattığım saçlarımı ağlaya ağlaya çeneme kadar kestim. Cidden bazen tek çare intihar mı diye düşünüyorum. İnsanları görüp özenmekten yoruldum. Ben sadece saçlarımı açmak istiyorum, o bile bana yeter. Abime anlatmak istiyorum, yardım istiyorum ama korkuyorum, çok korkuyorum. Ben babam sayesinde çok korkak bir insanım çünkü bizi böyle yetiştirdi. Kendisinden bile çekiniyorum. Her küçük şeye sinirlenip parlayan birisi yani onunla oturulup konuşulmaz. Abilerime anlatmak istiyorum. Buraya yazıyorum, üniversiteyi kazanırsam o gün abimle baş başa konuşup her şeyi anlatacağım ve yardım isteyeceğim. Ellerinden bir şey gelir mi, bilmiyorum ama başka çarem yok. İlk kapandığımda abim bile beni öyle görünce birdenbire olduğu için çok şaşırmıştı. Tabii bir şey diyememiştim. Aslını öğrenmesi gerekiyor çünkü ben bu yükün altında daha fazla duramıyorum.
(Görsel: Helene Schjerfbeck)
“Ben babam sayesinde çok korkak bir insanım çünkü bizi böyle yetiştirdi.” için bir yanıt
Aynı şeyleri yaşamışız.. Ben de şimdi üniversiteye hazırlanıyorum. Üniversiteyi kazandığımda aileme söyleyeceğim açılmak istediğimi, daha önce söylemiştim babama izin vermedi ama şimdi artık canıma tak etti. İstemediğin bir şeyi yapmak zorunda olmak çok zor 🙁 pes etmeyeceğim