Henüz 15 yaşında yaşama isteği elinden alınmış, aşırı dindar bir ailenin kız çocuğuyum. Ben büyüdükçe ailem örtünmem için daha fazla baskı yapıyordu. Sürekli istemediğimi söylüyordum ve kavga ediyorduk. Fakat asıl baskı, ben regl olunca başladı. Bu sefer hiçbir şansım yoktu. 8. sınıfın ilk günüydü ve annemin kurduğu cümle şuydu: “Ya bu örtüyü takarsın başına ya da bu okula gitmezsin”. Mecburen o şalı başıma taktım. Ben okuyup başarılı bir iş kadını olmak istiyordum. Hayalimdi bu benim. Taktım ve okula gittim. Gittiğim gibi insanların bana olan bakışları anında gözlerimi doldurdu. 4 ders sonra öğle arasına girdik ve eve gittim. Başımdaki örtüyü ağlayarak çıkardım ve “Ben örtünmek istemiyorum” dedim. Annem evin kapısını kilitledi, “Öyleyse gidemezsin bu okula” dedi. Yatağımın içinde hıçkırarak ağlamak dışında elimden bir şey gelmedi. Sonra yanıma ablam geldi ve üstümdeki yorganı kaldırıp “Sen git, ben konuşacağım anneyle” dedi. Hemen hazırlanıp okula gittim. Çok mutlu oldum, ta ki tekrar eve dönene kadar. Annem sanki karşısında öz evladı değil de düşmanı varmış gibi bakıyordu. Çok bağırdı. Sustum. 1 hafta boyunca açık kaldım ama o 1 hafta cehennem gibiydi. Ne annem ne babam bana yemek veriyordu, ne okul gruplarına gelen mesajlara bakmam için telefonlarını veriyor -o zamanlar telefonum yoktu- ne de suratıma bakıyorlardı. Düşmanlarıymışım gibi davranıyorlardı. Çok kırıldım, çok ağladım. Ben böyle yapamazdım. Ben çok kırılgan ve ilgiyi seven bir çocuktum, böyle dayanamazdım. Tekrar kapandım. O günden itibaren zorla kapalıyım. Çok denedim. Başımdaki o örtüyü, giydiğim o uzun tunikleri, geniş pantolonları sevmeyi çok denedim. Olmadı.

Dinimi sorgulamaya başladım. Kafamdaki sorular asla bitmedi. Zamanla agnostik olduğumu anladım. Yine de ailemin karşısında dört dörtlük Müslümanmış gibi davranmaktan başka çarem yok. Artık dayanamıyorum. Onlara açılmak istediğimi sadece bir kez söyleyebildim ve o zaman bile kıyamet koptu. Bırakın açılmayı, annem dizimin altına kadar gelen uzun bir şey giymeden dışarı çıkarsam beni gebertir. Nasıl açılabilirim ki ben? Nasıl dayanabilirim? Çok İstiyorum, yemin ederim, saçlarına rüzgâr değen ve uzun şeyler giymek zorunda kalmayan insanları o kadar kıskanıyorum ki… Yapamıyorum, ben artık dayanamıyorum. Şalımı her yaptığımda aynadaki halime bakıp ağlamak istemiyorum. “Üniversiteye geç, açılırsın” diyorlar. Ben lise okumayı bile zar zor başardım, çok uğraştım, çok inat ettim ve ancak öyle gidebildim. Abim, annemleri hep dolduruşa getirdi, “Kız çocukları okul mu okurmuş, bırakın otursun, evde kendine hafız olsun” dedi. Ama ben bunu başardım. Liseye geçtim ve şu an 10. sınıfım. Diz üstü bir şey giymeye kalktığımda veya sözlerinden çıktığımda beni okuldan almakla tehdit eden bir ailenin içinde nasıl üniversitede açılma hayalleri kurabilirim ki? Ben sadece çok yoruldum. İntihar düşünceleri beynime yayıldı. Her geçen gün umudum tükeniyor. Ben sadece açılmak istiyorum. Eğer bunu başaramazsam benim hikayem de mutsuz bir şekilde sonlanacak.

(Görsel: Pierre Bonnard)