Merhaba. Bu benim bu siteye 2. yazışım. Hayatımdaki ufak ama benim için güzel bazı şeyleri değiştirdim. İmam Hatip’e gittiğimi yazmıştım, ailem için. Fakat bu yaz oradan evime daha yakın bir Anadolu lisesine nakil aldırdım. Babam başta “İmam Hatip olursa olur” demiş fakat sonradan bir şey demedi. Belki de 4 yıl boyunca gördüğüm o iğrenç din baskısından kurtulmuşumdur, yalnızca okulda bile olsa…
Babamın imam, benim ise agnostik ve kapalı olduğumu yazmıştım. Maalesef bu konuda hiçbir şey değişmedi. Fakat okulumun güzel yanı sayesinde benim gibi olan bir kişiyle tanıştım. O da aile baskısıyla kapalı ve deist. Ayrıca uzun süre ateist olduğu için dışlanan arkadaşıma kendimi açtım. Bana her zaman destek olacağını ve asla pes etmemem gerektiğini söyledi. Ben olduğum kişiden memnunum, ben kendimi seviyorum ama kapalı olmaktan nefret ediyorum. Saçları salına salına gelen kızları görünce çok üzülüyorum. Saçlarım açıkken o kadar güzelim ki… Oysa ben çoğunlukla kendimi çok çirkin bulurum. Bu şey özgüvenimi düşürüyor. Her sabah aynaya bakmamı zorlaştırıyor. Bazen okul formamı giyiyorum. Başörtü yapmıyorum. Maskemi takıyorum. Kısa kahverengi saçlarımla ne kadar hoş görünüyorum… Herkesin hayran olacağı gibi. En önemlisi, kendim gibi… Keşke babam imam olmasaydı. Bu bana çok garip, çok ilginç ve bir o kadar zor geliyor. İmamın dinsiz kızı! Eğer kâinatta olanları idare eden biri varsa, sanki o kişi benimle oyunlar oynuyor.
Şu an 10. sınıftayım. 11. sınıfa saçlarım salına salına gitmek istiyorum ama aileme bunun konusunu dahi açamam. Oje sürdüm, tırnak uzattım diye annem “El âleme rezil edeceksin bizi” dedi. Oje sadece, ne zararı olabilir? Açık, kuaför olduğu için makyajlı, bakımlı kuzenleri var. Onu örnek verdiler bana, “Galiba onun gibi olacak” dediler. Olacağım anne. Çok özür dilerim. Size layık bir kız olamadım ama inanın ki bunu ben seçmedim. Sizi çok seviyorum, benim için her şeyi yaparsınız, eminim. Ben artık sadece özgür olmak istiyorum. İnanın bana, saçımı açayım da kısa kollu giymeyeyim, ona bile razıyım. Artık Müslüman taklidi yapmaktan çok yoruldum. Olmadığım bir insan gibi görülmekten… Bildiğim tek şey, dayanmak. Ama daha ne kadar dayanırım, bilmiyorum. Bir hayalim var, 11. sınıfa açık gitmek. Fakat ailemle karşı karşıya gelmek istemiyorum. Ya da üniversiteye kadar bekleyeceğim. O zamana kadar kendime neler yapacağım, bilmiyorum. Baba, keşke farklı bir kıza sahip olsaydın. Baba, keşke farklı bir kişiliğe sahip olsaydın. O zaman sizi bir bez parçası yüzünden üzmezdim. Arkadaşlar, benim gibi bir durum yaşayanlar; nasıl dayanacağım? Nasıl özgüvenli davranacağım? Lütfen bana yardımcı olun. Sevgiyle kalın. Umarım bir gün buraya başardığımı yazarım.
(Görsel: Karl Hofer)
Comments (6)
Elbette açılmak isteyebilirsin. Bu senin tercihin ama genel olarak bence gördüğün baskıdan sebep böyle düşünüyorsun. Örtüyü İstemediğin icin onlara karsi kızgınsın ,bu kızgınlığını da dine vurmussun. Aslinda icini iyice döksen, sorularini sorsan gerçekten bir ateist olmadığını, sadece klasik, boşluğa düşen her kisinin sorduğu sorulari soracaksin. Insan elbette yaşadıklarını için Allaha kizabilir,onu sorumlu tutabilir,belki küsedebilir. Bu ateist yapmaz.Bu ayrımı yapamiyorsun.
Ayrıca yaşın da çok küçük. Cevrendeki kisilerin,”yasitlarinin” seni etkilemesi bu yüzden. Her zaman oldugu gibi günümüzde de özellikle gençler arasinda birbirini etkilemek,etkilenmek hep vardi. Bu sebeple ailenin yanlışları da olsa,bir seye karar vermek icin kimseden akil almadan kendin bir seyleri yoluna koyman gerekiyor. Ateist mi olacaksın,ol. Ama bir seyden nefret ettigin öfke duydugun icin değil. araştırdığın,okuduğun ve kabul edemedigin icin olmali bu. Açılmak mi istiyorsun,acil. Ama kimseden destek ve güc alarak,özenerek,kiyaslayarak yapma. Istedigin icin yap. Cevrendekilere özenme, kendin ol. Onlar sana özensin. Bunu sadece başörtü konusunda demiyorum. Cevreyi baz alirsan her konuda etkilenirsin..
Ayrıca sunu unutma ki seytan en çok dindar insanlarla ugrasir.. bütün sebep ve çözüm yolu burada aslında…
Herkes zorluklar yasar.
Ben neler yaşadım, ne zorluklardan imtihanlardan geçtim. Ben de çook erken yasta kapandim. Üstüne üstlük Senin yaşında yurtdisina gittim. Örtümle. Cevre etkilemedi mi? Etkiledi. Ozenmedim mi? Özendim. Güvensizlik yaşayıp, cirkin hissedip,keske güzelliğimi görseler diye düşünmedim mi? Düşündüm. Ama sonra dedimki onlar beni etkileyecegine ben onlari etkilemeliyim! Ve nefsime savas açtım. O bana ben ona. 19 senedir bu savaş sürüyor. Bu süreçte kaybetmek yerine okudum,arastirdim. Yaptığım isin altını doldurmaya calistim. Yeri geliyor ben de cok zorlaniyorum. Insaniz sonucta. Henüz kaybetmedim bu savasi. Bu yüzden kaybetmedigim ama icinde oldugum savas icin kimseyi de kinayamam. Sadece gectigim yol hakkinda bilgilendiririm.
Biliyorum sen fikrine destekci ariyorsun,belki kizacaksin bu yorumuma ama her kapalı kisi kolay yollardan geçmiyor. Her kapanan mutlu mesut,isteyerek kapanmis kisiler degil. Bunu bil. Imtihan dedigimiz kavram da bu zaten… Nasilki orucluyken canimiz yemek çekiyorsa, acilmak da isteyebilir insan. Bunlar gayet insani seyler. O yüzden bu imtihanda yalniz olmadığını bilmen sana tek tavsiyem olacaktir. Kendine zaman tani. Ve oku.
Gerisi senin iradenin gücüne kalmış.
Başlık.. gerçekten onunla ilgili şeyler geçiyordu son zamanda aklımdan. ( Ulaşmak istersen [email protected])
Ulaşmak isterseniz instagram/twitter:nyksatepoine
discord kullanıyorsan yazabilirsin Zeynepp#0673
Nihan Kaya okumalısın. Ailenin aslında seni çoktan terk etmiş olduğunu anladığında senin de onları kafandan atman daha kolay olacak.
[…] de sadece kendime daha fazla güveniyorum. Babam imam, ben dinsizdim. Kapalıydım. Bunu yazmıştım. Bu hala bu şekilde. Onlarla açılma konusunu hiç konuşmadım. Bir süre daha onların sevgili […]