Bu 3. yazışım buraya. 12’ye geçtim artık. Hiçbir şey değişmese de sadece kendime daha fazla güveniyorum. Babam imam, ben dinsizdim. Kapalıydım. Bunu yazmıştım. Bu hala bu şekilde. Onlarla açılma konusunu hiç konuşmadım. Bir süre daha onların sevgili kızı olmak istiyorum. En azından seneye, üniversiteye geçip yapacağım şeye kadar. Buradan bi kız açıldı. Annem kınadı sürekli. Moda diye herkes g*tünü başını açıyor diyor. Moda diyeymiş, bu kadar basit. Başörtüsü onun için dini boyuttan daha çok kültürel bi değer olan annem açılanları “moda” diye nitelendiriyor. Bir gün ben de onlardan olacağım anne. Çok yakında. İşte bu kısım beni korkutuyor, üzüyor, tedirgin ediyor.
Annem bir gün günlüğümü okumuş benim. “Bir gün özgür olacağım” yazdığım yazıyı görmüş. Konuştu benimle “Biliyorsun baban imam kızım, hem peygamber efendimiz demiş ki, allah emretmiş ki… ” gibi konuştu. Sustum, dinledim. Anne, ben inanmıyorum diyemedim, diyemem. Ben ailemi seviyorum. Onlar beni seçmedi ya da ben onları. İçinde bulunduğum durum beni o kadar zorluyor ki. Babamın mesleği farklı olsa n’olurdu diye düşünüyorum. Okulda biri babamin imam olduğundan bahsedince sebepsiz utanıyorum. Bu utangaçlığın nedeni babam değil, ben. Ben bir imam kızı gibi değilim. Bu tabire de karşıyım zaten. Genetik bir şey mi ki bu sanki? Onları üzmek asla istemiyorum ama başka çarem de yok. Üniversiteye gideceğim, sınava hazırlanıyorum bu yıl.
Bazen onlarla beraberken gülerken diyorum ki “Bu yapacaklarımdan sonra bir daha asla böyle huzurlu olamayacağız, bunlar beraber mutlu son anlarımız.” Bunu istemezdim fakat kendim olmak çok daha önemli. Ben sizi asla terketmem, siz terketmediğiniz sürece. Keşke hep yanımda olacak olsanız. Sanmıyorum asla. Bu yaştan sonra değişecek değilsiniz. Belki size layık olmadım ama bir bez parçası için lütfen nefret etmeyin benden. 17 yaşındayım. Hayatımın en kritik evrelerini yaşayacağım ve yapayalnız aşacağım. Ama kendime inanıyorum ve güveniyorum. Hepsinin üstesinden geleceğim. Konuşmak isteyen olursa konuşalım. Beni rahatlatan şeylerden en büyüğü yalnız olmadığımı bilmek. Bu durumları başka yaşayanlar da olduğunu bilmek. Ve sonra sormak istiyorum. Üniversite kurtuluşum olabilecek mi?
Comment (1)
Aynı yaştayız, bunların beraber son güzel anılarımız olduğunu düşünüyorum demişsin ama sen istediğin gibi var olamadığın için o kadar da güzel olmasa gerek. Ben de benzer şeyler yaşadığım için çok iyi anlıyorum. Umarım üniversitede kurtulursun, kendi adıma ondan bile şüpheliyim artık. İstersen konuşabiliriz.