Bugün benim için bir milat. Kendi benliğime kavuştuğum gün… Kendimi buldum. Sonunda o zinciri kırdım ve artık özgürüm. Senelerce üzerimde kurulan baskıya bugün başkaldırdım. Evet, biraz geç oldu. Evet, benden çok şey götürdü. Evet, bu yolda çok savaşlar verdim. Benim gibi olan yüzbinlerce hemcinsim için yazıyorum.

Sevgili kadınlar, bugün başörtümü çıkardım. İsteyerek kullanan hemcinslerim, sözlerim size değil, üzerinize almayın. Benim gibi baskı ve dayatma ile senelerce kullanmak zorunda olan kadınlar; istemediğiniz bir şeyi yapmayın. Eğer aileniz, eşiniz sizi baskılamaya çalışıyorsa sakın sinmeyin, dişlerinizi gösterin. “İstemiyorum” deyin, haykırın. Sesinizi yer gök duysun. Kapı komşunuz bile bilsin. Belki baskıladığı kızı sizi duyar, cesaretinizden güç bulur…

Korkmayın. İstemediğinizi kabul ettiğiniz an çıkarıp atın başınızdan. Öyle rahat edecek ki içiniz… Yılların getirdiği o alışkanlıkları bahane etmeyin. Ailenizden çekinmeyin. En fazla ne yapabilirler? İstedikleri kadar konuşsunlar, size sırtlarını dönsünler… Eğer sizin kararınıza saygı duymuyorlarsa görüşmeyin zaten o insanlarla. Sizi anlamayan, size eziyet eden zihniyetlerdeki kişilerden kaçın, arkanıza bakmayın. Sizi siz olduğunuz için seven insanlar zaten mutlu olduğunuzu görünce sizin safınıza geçecek; yolunuza onlarla devam edin.

Size yaşadığım hissi asla tarif edemem. Bugün o kadar bendim ki… Yıllardır hiç bu kadar ben olamamıştım. Öyle mutluydum ki ve bu mutluluk çevremdeki herkese işledi. Evet, kolay olmadı; zordu, çok zordu bu kararı almak. Ama nereye kadar korkacağız sevgili kadınlar…

Bir kere geliyoruz dünyaya, savurmayalım mı saçlarımızı rüzgârda?

(Görsel: María Izquierdo)