Merhaba,
Şu an 16 yaşındayım. Yani 11. sınıf öğrencisiyim. Benim hikayem aslında şöyle başladı. 5. sınıfta kapanan bir arkadaşımız vardı ve sınıftaki diğer kız arkadaşlarımla -sınıfta 6 kızdık- buna çok özenmiştik. Hepimiz karne gününde kapanmak için sözleştik. Karne günü geldiğinde benimle beraber üç arkadaşım daha kapandı. Daha sonra ise bir arkadaşım açıldı vesaire… Neyse.
Ortaokuldan mezun oldum ve LGS’de ortalama bir puan yaparak proje İmam Hatip lisesini tutturdum. Hiçbir zaman kendimi Müslüman olarak tanımlamadım ve dine dair bir çaba göstermedim. Fazla baskıya gelemediğimi bildiğim için İmam Hatip’e gitmek benim için imkansızdı ama proje lisesi olması beni cezbetti.
Liseye geçtim ve 9. sınıfın ortasında pandemi başladı. Evimizde daha önce internet yoktu ve canlı derslerden dolayı eve internet alındı. O zamanlar dersler başlamamıştı. Ben de bu yüzden sürekli internette dolaşıyordum. Önce LGBT+ ile karşılaştım. Daha önce hiç duymadığım için araştırma yaptım ve bunun normal olduğuna karar verdim. Dinin bunun karşı olduğunu ve LGBT+ bireylerin dinde cezalandırılması açık konuşmak gerekirse beni iğrendirdi. Daha sonra Kur’an’ı biraz Türkçesinden okudum ve kadınlar ile ilgili ayetlere denk geldim. Bu ayetlerin tefsirlerine baktım, Youtube’da farklı hocalardan dinledim. Hiçbiri bu ayetlere açıklık getiremedi zannımca. Daha sonra ise bu kapalılık olayı bana saçma gelmeye başladı. Erkeklerin istedikleri gibi dolaşabilmesi, birden çok kadınla evlenebilmeleri, kadınlara verilmeyen birçok hakkın onlara fazlasıyla verilmesi beni dinden soğuttu.
Şu anda 11. sınıfa gidiyorum. Din derslerimiz çoğaldı ve hocalarımız asla akla ya da mantığa yatmayan şeyler söylemeye başladı. Sıra arkadaşım da böyle şeyleri çok mantıksız buluyordu, birbirimize sürekli bunların çok saçma olduğundan bahsediyorduk. Artık başımdaki örtü bana bir yük gibi gelmeye başlamıştı. Zaten hiçbir zaman Allah rızası için kapanan biri değildim ve bu olayların üstüne artık bu örtüyü taşımak istemediğimi fark ettim. Aileme hemen açıklamadım, önce şaka yollu bahsettim. Annem bağırıp “Ne yaparsan yap” demeye başladı. Babam, “Olmaz öyle şey” falan dedi. Daha sonra kuzenlerime, teyzelerime, arkadaşlarıma söyledim. Aralarında kötü şeyler söyleyenler oldu, bu beni kızdırmak yerine daha çok cesaretlendirdi.
Şu an bu açılma olayının ne kadar çabuk olursa o kadar çabuk olmasını istiyorum ama annemlerle ilk konuştuğumda, anneme 18 yaşıma geldiğimde açılacağımı söylemiştim. Şimdi bana “18 yaşından önce açılamazsın” dedi. Bu duruma biraz daha dayanmaya çalışıyorum ama 2 haftadır ne ders çalışabiliyorum ne de başka bir şey düşünebiliyorum. Her gece rüyamda açıldığımı görüp seviniyorum sadece. Şu an Müslüman bile değilim. Bu sene bittiğinde artık kapalı olmak istemiyorum. Gerekirse onlara karşı gelirim ama ben 2 sene daha buna katlanabileceğimi düşünmüyorum.
(Görsel: Eugeniya Dudnikova)