Annem cehenneme gideceğimi, bunu kaldıramayacağını, ölmemin bile onu daha az üzeceğini söyleyerek günlerce beni manipüle etti.

Merhaba, ben başardım!

Ben gittiğim yaz Kur’an kursunda, hocanın ailemi gaza getirmesi ve ailemin zoru ile tam 10 sene önce kapanmıştım. Uzun uzun geçen 10 senenin nasıl bir kayıp ve ne kadar zor olduğunu değil de başörtüsünü çıkartma sürecimi anlatmak istiyorum çünkü size umut olmasını istiyorum.

10 sene boyunca asla sevememiştim ve benimseyememiştim. Okuduğum kitaplar, geçirdiğim deneyim ve yaşantılar ile hiç sevmediğimi, kapalı olmak istemediğimi biliyordum ama asla cesaret edemiyordum. Bu sayfayı takip ediyor, başaranlarını okuyor ama kendime hep “Ben yapamam, benden geçti, böyle yaşamak zorundayım, yaşım 25” diyordum. Sonra bu yaz, artık söylemem gerektiğini düşündüm ve önce anneme, sonra babama söyledim. Annem buna asla izin vermeyeceğini, cehenneme gideceğimi, kötü yola düşeceğimi, bunu kaldıramayacağını, ölmemin bile onu daha az üzeceğini söyleyerek günlerce beni manipüle etti. Ben ağladım, o ağladı ve evlatlıktan reddetti. Evden kovmakla tehdit etti. “O…u” dedi . Yani anlayacağınız şiddet hariç, aklınıza gelebilecek her şeyi söyledi. Hatta babam işten geleceği vakitler, hastalanmış numarası yapıp bütün evi bana karşı doldurmaya bile çalıştı. Babam bu konulara karışmayan, dini kendine bir insandı. “Nasıl istiyorsan öyle yap” dedi. O yüzden en başından beri mücadelem sadece annemle oldu. Belki çok kısa gelecek ama tam 3 ay her gün böyle geçti. “Hazırlandım, dışarı çıkacağım, sakın gelme” demeler, bayılmalar, hatta hastaneye acile bile gitmişti birkaç kez bu konudan… Ama hiç pes etmedim hem de hiç!

Bir gün öyle çıkacağımı artık kanıtladım. İlk çıktığım gün yüreğim öyle hızlı attı ki kendime inanamadım. Merdivenlerden inerken hüngür hüngür ağladım. Gerçi 3 ay oldu ve hâlâ inanamıyorum, hâlâ çok heyecanlıyım… O gün arkadaşlarımla buluştum, gezdim; sürekli telefondan kendime baktım, başardım mı, diye. Eve geldim, annem ilk çıkmamın ardından birkaç gün benimle konuşmadı ama şu an o da alıştı. Hiçbir sorun yok. (Bu arada, ben öğretmenim. Ailemin yanında çalışıyorum. “Neden gitmedin?” diyebilirsiniz.)

Birkaç şeyden daha bahsetmek istiyorum, başarmadan önce benim merak ettiğim şeyleri… Ben insanları da düşünüyordum, ne derler, diye. Ama kimse yorum bile yapmıyor. Şaşırmaları 5 saniye sürüyor, geçiyor. Herkes 2. gün unutuyor. Siz de alışıyorsunuz, o gariplik sadece 3 gün sürüyor. Ama istediğin gibi yaşamak bütün zorluklara değer… Lütfen korkmayın, en zor anne-baba bile bir gün pes ediyor. Sadece inanın ve asla pes etmeyin. Ne kadar kararlı olduğunuzu görürlerse sonunda pes ediyorlar ve alışıyorlar. Ben sadece geçen 10 seneme üzülüyorum. Keşke lisede, üniversitede, mezuniyetimde ve bütün güzel günlerde de istediğim gibi, kendim gibi olsaydım ama buna da şükür… Asla geç değil. Sadece ilk adımı atın, devamı gelecektir ve unutmayın ki özgürlük kolay kazanılmıyor. İnsanlar bunun üstüne savaşıyor, kitap yazıyor, devrim yapıyor . Bu da zor olacak ama sonuç mükemmel…

(Görsel: John Brack)