Merhaba,
Sayfanız kadınlar için çok yararlı olmuş. Çok sağ olun. Ben de dahil, binlerce kafası karışık insana fikir sunduğunuz için…
Ben lise son sınıftayken kendi isteğim üzerine kapandım. Dindar bir ailem yok, tamamen o zamanlar çevremden etkilenip kapanmıştım. Kazandığım üniversite oldukça dindardı ve çoğunluğu kapalı kızlardan oluşuyordu. 3. sınıfa geçince kapanmanın verdiği ağırlığı kaldıramayıp açıldım. Tüm okul, meraklı gözlerle baktı ve arkamdan konuşulan dedikodular, kınayan bakışlara rağmen dik durmaya çalıştım. Ailem bana hiç karşı çıkmadı ama o çevreden aldığım baskı ve eleştiri yüzünden şu an hayatımdaki insanlara “Ben eskiden kapalıydım.” demekte zorluk çekiyorum. Zamanında aldığım tepkiler yüzünden içten içe bunun utanılacak ve saklanacak bir şey olduğunu hissediyordum.
Şu an 2,5 yıllık bir ilişkim var ve ona bu konuyla ilgili hiçbir şeyden bahsetmedim. İçimde çok büyük bir sırmış gibi, anlatmadım. O kadar yük oldu ki ne zaman cesaret edip söyleyeceğim, ben de bilmiyorum. İnsanlar bu konuyla ilgili olarak çok fazla yargılıyor. Kendimizle, geçmişimizle barışık olmamıza bile izin vermiyorlar. Benim gibi birçok kadın da bu geçmişinden bahsetmeme, saklama eğilimini gösteriyorlar.
(Görsel: Gertrude Abercrombie)
Comment (1)
Kimlik fotoğrafımı gören biri çok şaşırmıştı. O gün bir özgüvenle anlatmıştım ve rahat hissediyordum fakat sonradan aynı kişinin olur olmadık her ortamda alakasız bir şekilde konuyu benim başörtülü geçmişime getirdiğini fark ettim. Özellikle yanımda beni rencide edecek şekilde benzer hikayeleri olan kişilerden bahsediyordu. Onlarla dalga geçiyor, ”Daha 1 hafta önce açıldı. Giydiği kıyafete baksana.” diyordu. Belki ben fazla alıngandım bilmiyorum ama bu duruma daha fazla dayanamadım. Artık kimseye güvenemiyorum. Bunu bizi yaralayacak bir koz olarak görmeleri çok korkunç geliyor. Belki erkek arkadaşıma bir gün anlatabilirim fakat artık eski özgüvenimi geri kazanmam mümkün değil.