Kız çocuğu olarak doğdum diye beni birey olarak görmüyorlar. Şu an 19 yaşındayım ama ölmek istiyorum. Ailem sayesinde kendimi bir birey olarak göremiyorum.

Her şeyi ilk baştan almak gerekirse, çok dindar bir ailem yok. Ara sıra namaz kılan, alkol haram diyen tipte insanlar. 5. sınıfa giderken kendi isteğimle kapandım ama bunun farkında değildim; 5. sınıf sonuçta. İlerleyen zamanlarda açılmak istedim ama bir türlü olmadı. Aileme bahsettiğim halde abilerim ve annem karşı çıktı. Geçen sene ailemden kimse bilmeden açıldım, çok güzeldi. O gün en yakın arkadaşım yanımdaydı, güvende ve mutlu hissediyordum. Eve gelip anneme açıldığımı söylediğimde beni susturdu, çok zor bir dönemdi. Sürekli ağlıyordum ve ölmek istiyordum. Dinde bile zorlama yokken onlar beni zorluyordu. Annem zamanla alıştı, babam zaten hiçbir şey demedi. O açıdan mutluydum.

Açılalı neredeyse 1 yıl oldu ama abimgil bilmiyor. Öğrenseler beni yine her zamanki gibi eğitim hayatımla tehdit edecekler, sonra dayak ve küfürler… Şu an psikolojik olarak hiç iyi değilim, hatta 1 saat önce kendimi duş kabinine asmaya çalıştım. Bedenimi bıraktığımda ip koptu, ölmek için daha zaman var sanırım. Tek sorun bu da değil, büyük abim evli ve zaten ayrı yaşıyoruz. Diğer abimleyse birlikte yaşıyoruz, sürekli bana küfrediyor. Şu an dershaneye gidiyorum ve onunla tehdit ediyor, sürekli psikolojik şiddet. En kızdığım şey de annemin ayrımcılık yapması. Sürekli abimlere iyi, bir tek bana kötü. Benim iyiliğimi istiyor, biliyorum ama oğlu orada bana küfrederken ona kızmıyor, sürekli bana laf söylüyor. Dayanacak gücüm kalmadı. Üniversiteye gitsem yanlarında okumaktan başka çarem yok gibi duruyor. “Ankara dışı yok” deyip duruyorlar, farklı şehir kazansam acaba gidebilir miyim? Neden bu ülkede kız çocuklarına kötü davranıyorlar? Kendi ayaklarımın üstünde durmak istiyorum. İçimden gelenleri ağlayarak yazdım, biraz da olsa içim ferahladı.

(Görsel: Gine Litherland)