Artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Sadece mutlu olmak istiyorum.
18 yaşındayım, 4 yıldır başörtülüyüm. Ailem kendince dindar ama baskıcı değiller. Zaten ailemde çok da başörtülü insan yok. Ortaokulda mahalledeki arkadaşlarım İmam Hatip’e gidiyor diye ve ailemin de teşvikiyle İmam Hatip’e gittim. Ortaokul süresince başörtülü olmayı birçok kez istedim. Etrafımdaki tüm arkadaşlarım başörtülüydü ve ben onların yanında kendimi yalnız ve farklı hissediyordum. Sanırım biraz da bu sebepten başörtülü olmak istedim. Ama hiçbir zaman neden başörtülü olmam gerektiğini sorgulamadım. Sadece dinen böyle olması gerekiyordu, bunu hiç sorgulamamıştım ve liseye geçtiğimde kapandım.
İlk 2 yıl her şey normaldi ama karantina zamanı evde olunca bu gerçekten ben miyim diye biraz düşündüm. Çünkü başörtülü iken kendimi kısıtlanmış hissediyordum. Yani şöyle; insanların kafasında başörtülüler hakkında bir algı vardı ve ben öyle olmadığımı kanıtlama ihtiyacı hissediyordum. Bu zamana kadar bir ötekileştirmeye maruz kalmadım ama sürekli bundan, insanların benim hakkımda önyargıları olmasından korkuyordum. Bir yere gideceğim zaman (herhangi bir yer; konser, sergi, müze…) acaba başörtülüyüm diye bir şey olur mu veya yeni biriyle tanıştığımda başörtülüyüm diye böyle düşünür mü? Başörtülüyseniz insanlar sizin hakkınızda yorum yapma hakkına daha çok sahip gibi davranıyor. “Dar giyinme, saçın gözüküyor, bileğin gözüküyor, bir de kapalı olacaksın…” gibi bir sürü şey. İnsanlar hep konuşacak, bunu biliyorum ama bunları umursamasam işin dini boyutu giriyor. İlk zamanlar deist olabileceğimi düşündüm ama olmadığıma karar verdim, Müslümanım. Ancak kadınların neden kapanması gerektiğini kafamda oturtamıyorum ve bunu yapmam gerektiği için mi yapıyorum yoksa bir zaman sonra kapanmam gerekiyordu, şimdi de kapalıyım ve böyle sürüp gidecek diye mi? Üstelik bazı kişiler dinde örtünmenin olmadığını söylüyor. Bunu da araştırdım ve net bir sonuca varamadım. İlk zamanlar ‘Asla açılmam, insanlar neler der? Ailem üzülür’ dedim, ‘Şu an bir düzenim var, kaç yıldır böyleyim, insanlar beni böyle tanıdı, yapamam’ diye düşünüyordum. Ama şu an insanları pek de umursamıyorum. Sonuçta bu benim hayatım ve ben mutlu değilsem gerisi pek de önemli değil. Başörtülü olduğum süre hayatımın %5’ini falan oluşturuyor.
Şu an ailemden uzakta üniversitedeyim. Şu an dersler online ve yüz yüze olmadan bu kararı bir an önce vermek istiyorum. Artık kafamı rahatlatmalıyım. Bunu kimseye anlatamıyorum, sadece yakın arkadaşıma anlattım ve çok iyi düşünmem gerektiğini, bunu neden istediğimi düşünmemi söyledi. Gerçekten iyi düşünmeliyim, pişman da olmak istemiyorum. Sürekli kararım değişiyor. Bazen ‘Yok, yapamam, nedenlerim saçma’ diyorum. Bazen de ‘Daha fazla katlanamam buna’ diyorum. Aslında ne hissettiğimi pek de bilmiyorum.
(Görsel: Charles Clos Olsommer)
Comment (1)
Aslında seninle benzer şeyleri düşündüğümüzü fark ettim. Şuan 20 yaşındayım ve 6 yıldır kapalıyım. Ortaokulda ben de imamhatip orta okuluna gittim ve okul bittikten sonra arkadaşlarıma özenip kapanmak İstedim. Neden kapandığımı bilmiyordum. Hala da bilmiyorum. Kapalıyım ama aslında hiç olmak istemiyorum artık. Dışarıda kendim gibi bir kapalı gördüğümde diyorum ki ‘ya kafalılık böyle bir şey değil ki’ sonra kendime dönüyorum ‘e ben de onlar gibiyim’ sonra tekrar diyorum ki ‘ yargıladığım şeyi neden kendim yapıyorum. Tamam evet yargılamam çok doğru değil ama bunlar sadece içimde olan hisler. Benim için saçlarımı saklamamın bir anlamı yok. Din sadece kapanmak da değil. Bunun gibi bir çok nedenden dolayı bu durumu devam ettirmek istemiyorum. Kendin de güzelce düşün nasıl bir hayat sürmek istediğine karar ver. Kolay gelsin muah