Bu siteyi “Kapalıyım, açılmak istiyorum ancak ailem asla izin vermez” yazarak buldum ve birçok hikâyeyi okudum. Bu da benim hikayem. Ailem çok dindar ve muhafazakârlar. Her şey kapandığım gün başladı. Zorla kapandım diyemem ancak psikolojik olarak zorlanmıştım. Ablam zorla ağlayarak kapanmıştı. Ben de ergenliğe girince kapandım ancak tek sebebim sadece insanlara zorla değil de kendi isteğimle kapandım diyebilmekti. 8.sınıfın 2. dönemiydi, arkadaşım yakıştığını falan söylemişti ancak ben kendimi iyi hissetmiyordum. O sene sınavım vardı, ek olarak yaz kurslarına gidiyordum, ailem evden gidince kursa gitmeden eve geliyordum. Kapalı olmam tek sorun değildi. Annem istediğim gibi giyinmeme izin vermiyordu, kapalı olmama rağmen şal şeklime kadar karışıyordu ve bu beni gittikçe tesettürden soğutuyordu ancak biliyordum, asla açılma gibi bir şansım yoktu, o yüzden alışmaya çalıştım.

Sonra liseye geçtim, kendimi kandırmaya çalışıyordum, alıştığımı sanıyordum. Anadolu lisesiydi ve ben açık arkadaşlarımı gördükçe üzülüyordum çünkü ben de açıkken kendimi iyi ve güzel hissediyordum. Ardından kendimi daha fazla kandıramamaya başladım. Yavaş yavaş herkesten uzaklaşmaya, kimsenin yüzüne bakamamaya ve sınıftan çıkmamaya başladım. Beni kimse anlamıyordu ve aileme söylemeyecek kadar korkuyordum onlardan. Şalımı geriye itmeye ve saçımı göstermeye başladım. Tesettür yetmez gibi bir de insanlar beni bu konuda yargılamaya başladı, “Bu nasıl kapalı?” diye ancak beni kimse anlamadı. O benim küçük bir başkaldırımdı. Okul hariç yaşamımda da aynıydım. Dışarı çıkmıyordum, bir yere gitmek istemiyordum. Ailem beni ev kuşu sanıyordu, tüm akrabalarım öyle sanıyordu ama ben sadece kapalı olduğum için ev kuşuydum. Böyle bir yıl daha geçti.

Ben şu an 12. sınıfım. Kapalı olduğum için okulumu açığa aldım, aileme “Ders çalışmak için aldım” dedim ve bu sene sınavım var. İlk başlarda kendime “Üniversitede açılırsın” dedim ama ailemi kaybetmek istemiyorum. Onlardan gizli de yapmak istemiyorum ancak bırakın açılmayı, söylemeye bile korkuyorum. Bir kuzenim kapalıydı ve açıldı. Şimdi açılmak istediğimi söylesem ona ve dışarıdaki kızlara özendiğimi sanacaklar ancak ben artık alışamıyorum, dayanamıyorum, yoruldum. Dışarı çıktığımda gözlerim doluyor, hep kafam yerde; bunları yaşamak istemiyorum, başım dik ve kendimi severek dışarıda dolaşmak istiyorum. Şu an tek derdimin sınav ve ders çalışmak olması lazım ancak ben hâlâ nasıl açılacağımı ve bunu aileme nasıl söyleyeceğimi düşünüyorum. Üniversiteye gitmeden açılmak istiyorum çünkü “Oraya gittin, beynini yıkadılar” diyecekler ama öyle değil, ben kapandığım ilk günden beri açılmak istiyorum. Sadece ailemle de bitmiyor; dayılarım, amcalarım, komşular, tüm çevre kabul etmez ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Anneme söylemek istiyorum ancak şiddet göstermesinden ya da ders çalışmama izin vermemesinden korkuyorum ama açılmazsam olmayacak gibi… Başıma takınca nefes alamıyorum ama bir şekilde söylemeye çalışacağım. Nasıl bilmiyorum ama güçlü olmaya çalışıyorum, pes etmek istemiyorum çünkü kendime verdiğim sözler var. Buraya sadece içimde tuttuklarım ağır geldiği için yazıyorum, iyi geldi. Umarım herkes kendi olabilir.

(Görsel: Morris Kantor)