Tekrardan merhaba. Buraya ikinci yazışım. Bugün buraya 5 yıllık mücadelemi kazanmanın mutluluğuyla yazıyorum. Bu öyle bir sevinç ki içim içime sığmıyor. Bugün asıl amacım sizin içinizdeki umudu yeşertmek. Önceki mektubumu okumadıysanız buraya bırakıyorum.
Size neler yaşadığımdan, ailemin ne tepkiler verdiğinden bahsetmeyeceğim, çünkü bence her ailenin yapısı, düşüncesi ve fikirleri farklı oluyor. Ailenizi en iyi tanıyan sizsiniz. Bu yüzden burada şunu söyleyin, şunu yapın demem yanlış olur, ama diyeceğim tek şey asla peşini bırakmayın. Çünkü bunun üzerini örtmeye çalışacaklar. Sizin için bir heves olduğunu düşünecekler. Bunun böyle olmadığını onlara gösterin. Biliyorum, zor bir süreç, ama hangimizinki kolay oldu ki? Başaranlar asla vazgeçmediği için başardı, bunu sakın unutmayın. Ben yapabildiysem herkes yapabilir. Buna adım kadar eminim. Yeter ki kafaya koysun. Ben bugün buraya gururla başardığımı yazıyorum, ama biliyorum ki siz de başaracaksınız. Siz de başarı hikayenizi buraya yüzünüzde tertemiz gülücüklerle yazacaksınız. Hepimiz çok güçlüyüz, çok özeliz. Bu süreç bana çok şey öğretti. Şu anda da hayat benim için toz pembe değil, ama şunu anladım. Cidden çabalamadan hiçbir şey olmuyor. Hepinize en az kendime güvendiğim kadar güveniyorum. Başaracağız, her türlü baskıya karşı geleceğiz. Bir de unutmadan… Bu sitenin kurulmasında emeği geçen herkesten ve sizler aynı yolda yürüdüğüm, ismini yüzünü bilmediğim, kardeşlerimden, bana olan desteğiniz için teşekkür ediyorum. Son satırlarımı bana bu yolda cesaret aşılayan şarkının sözleriyle bitirmek istiyorum. Kendinize iyi bakın.
“Güzel günler göreceğiz çocuklar
Motorları maviliklere süreceğiz
Çocuklar inanın inanın çocuklar
Güzel günler göreceğiz güneşli günler
Motorları maviliklere süreceğiz
Güzel günler göreceğiz güneşli günler.”
(Görsel: Paula Modersohn-Becker)