Ben başardım! Aslında 5-6 ay oldu özgür olalı, ama neden insanlara ümit olup nasıl başardığımı anlatmayayım? 1,5 sene önceki mektubumda her şeyi anlatmıştım. Yağmurda ıslanmak, güneşte kurutmak istiyorum kıvırcık saçlarımı, diye. Gece sabaha kadar uykusuz kaldığım, sokakta yürürken durduk yere ağladığım, o türban yüzünden boğulduğum zamanlarım… Hepsi geride kaldı. Herkes ‘heves’ dedi, ama değildi. O kadar mutluyum ki aynaya baktığımda. Pes etmeyin, şu gün bu gün demeyin. Babamın yanına defalarca gitmeye kalkıştım, hep döndüm geri. Annem hayat kadını damgası vurdu. Babam öğrendiğinde “Bir daha duyarsam gebertirim” dedi. “Başımızı öne eğdirme” dedi. Eğdirdim başlarını, kaldırdım başımı.

Onlardan gizli 1 senedir dışarı açık çıkıyordum. Bulduğum kenar mahallede acıyorum saçımı. Bunun vicdan azabını, bana yüklediği yükü anlatamam. Sonunda yine şiddet göreceğimi bile bile yaptım. O gün okula açık gittim. Babam bir hafta sonra öğrendi. Amcam görmüştü beni kapının önünde. Söylemiş babama açıldığımı. 1 hafta yüzüme bakmadı, sonra alıştılar.

Ben yaptıysam siz de yaparsınız. Senelerinizi, en güzel zamanlarınızı çalmasına izin vermeyin. Herkes anne baba olmamalı. Şu okuduklarınızı yazarken bile diğer odadan bana hakaret eden babamı dinliyorum. Ama inanın ki sokakta yürürken elimi saçıma atma duygusu bile bu yaşadıklarıma değer. Burada, bu platformda çok fazla insan tanıdım. Hepsi bana ayrı ayrı yardımcı oldu. Geçenlerde bir kız “Başarmışsın” yazdı. O da bu sayfadaki başka biri sayesinde cesaret almış. Bu böyle devam etsin istiyorum. Kendinizi sevin ve tek değerli sizsiniz, unutmayın. Yorumlara yazarsanız geri dönüş yapar, yardımcı olurum mutlaka. Hoşça kalın.

(Görsel: Christi Belcourt & Isaac Murdoch)