Benim hikayem, ortaokul 6. sınıfta İmam Hatip’e gitmemle başladı. Bazı sorunlar yüzünden tek kaçış yöntemimin bu olacağını düşünerek, İmam Hatip’in ne demek olduğunu bile bilmeden; babam, oraya gitmemin gereksiz olduğunu düşündüğü halde annemle yazılmaya gittim -annem çok muhafazakâr, dinine bağlı birisi-. Arada sırada kapalı gidip bahanelerle geri açılarak 8. sınıfa kadar geldim. 8. sınıfta kendi isteğimle kapandım. Annemin “Kapanma, pişman olursun” demesine rağmen kapandım. Henüz regl bile olmamıştım. Lise seçimlerinde normal bir liseye gitmeye başladım. Arada sırada anneme açılmak istediğimi söylediğimde heves olduğunu söyleyip konuyu kapattı.

Şu an 18 yaşında sınava hazırlanan biri olarak anneme tekrar konuyu açtım ve kesin kararlı olduğumu söyledim ama nafile, müsaade etmedi. Hakkını haram etmekle, evlatlıktan reddederek üniversiteye göndermemekle ve daha bunun gibi birçok şeyle tehdit etti ve saçımı kesmeye çalıştı, abim araya girdi. Babamla annemin mesajlarını okudum ve annemin “Buna asla müsaade etmem” dediğini gördüm.

Üstünden 7 ay geçti. Her gece ağlıyorum ve artık dayanamıyorum. Bunu Allah için değil, annem için takıyorum; çok acı verici bir şey. Geçen hafta babamla konuştuğumda sadece sınavı kazanmamı istediğini, onun için başörtüsü takıp takmamanın öneminin olmadığını söyledi. Babamın yanında anneme konusunu açmaya çalıştım ama susturdu ve konuyu değiştirdi. Artık dayanamıyorum. Önceden arkamda abim vardı ama artık o da arkamda değil, o da umudunu kaybetti. Çok yoruldum, çok yıprandım.

Sınavdan sonra son kez konuşacağım, eğer hâlâ aynı fikirdeyse kendi ayaklarımın üstünde durmanın zamanı geldi demektir. Umarım buna gerek kalmaz çünkü bunu da yapmak istemiyorum. Bir gün buraya ‘Başardım!’ diyebilmek istiyorum.

(Görsel: Pablo Picasso)