Öncelikle sayfanızı yeni buldum ve çok beğendim, buna gerçekten ihtiyaç var. Ben de kendi hikayemi yazmak istiyorum. Şu an 16 yaşındayım, 2 sene önce kendi isteğimle kapandım. Bu kararı alırken gerçekten çok mutluydum ve kararımdan çok emindim, asla geri dönmeyecektim. Ayrıca çok yobaz bir insandım, arkadaşımın kapanmasına sebep oldum. Bir gün okula bir şal fazla getirdim ve ona taktım; çok beğendi ve birkaç gün sonra o da kapandı. Bu arada Sözler Köşkü, Hayalhanem gibi kanallardaki videoları izliyordum ama buraya yazmam doğru mu, değil mi; bilmiyorum. Neyse, namazımı kılıyordum, bol giyiniyordum. İslam karşıtı, başörtüsü karşıtı yazılar okuyup üzülüyordum. Onlar düşmandı… Ve ailemden dolayı AKP’liydim.
Sonra bir gün okula gittim. Arkadaşımla uzun zamandır küstüm ve onu çok özlüyordum. Sınıfa girdim, sonra derse tam başlarken o geldi ve artık açıktı. Soramadım. İçimden fırtınalar koptu, çok üzüldüm. Sonra pandemi falan girdi, okul kapandı ve bir daha arkadaşlarımı göremedim. Evde kaldığım sürece internetin derinliklerine indim ve yavaş yavaş aklımda sorular oluşmaya başladı. Siyasi görüşüm değişti. Önce siyasileşen dinden nefret ettim, sonrasını bilirsiniz. Yazın bitimine doğru içimde bir ışık, bir istek belirdi; açılma isteği. Bu konuda ailemle bir kere bile konuşmadım. Kendi kendime olmayacak hayaller kuruyordum. Kafamı camdan uzatmıştım, saçım açık bir şekilde. İşte o zaman açıldım. O zaman karar verdim, ben bu işi bitireceğim. Ve ailemle olan kavgalarım sırasında bunu dile getirdim ve olmuştu, yapmıştım. Bu kısmı çok kötü: küçük dikişlik bir yara… Ve o gece hastaneye açık bir şekilde gittim. Canım acımıyordu. Hastanenin dışında beklerken saçımda gezinen rüzgâr öyle güzeldi ki… Çok klişe biliyorum ama en güzel yanı bu. Uzun uzun düşündüm soğukta. Çok mutluydum ama belli etmemeye çalışıyordum. Sonra aylar geçti, arkadaşımı yeniden buldum ve barıştık. O da açılma öyküsünü anlattı. Bu öyküler çok özel. Çünkü açılmak çok zor bir karar, aileniz ya da arkadaşlarınız bir şey demeyecek olsa bile zor. Eğer içiniz de o ışık varsa yapın, bir gün bile düşünmeyin. Ve isteyip de yapamayanlara yardımcı olun.
(Görsel: Karl Hofer)