Buraya bu kadar erken yazmayı düşünmüyordum, ama bu gece olanlardan sonra yazmaya karar verdim. 23 yaşındayım. Yaklaşık 9 yıldır başörtüsü takıyorum. İlk taktığım zaman neden bunu takıyorum diye hiç sormamıştım kendime -ki zaten ırkçılık ve ortam yüzünden okula gitmek istemiyordum-. O zamanlar ben de ablam gibi Kur’an kursuna gönderilecektim, ondan dolayı çok da sorgulamamıştım. Kur’an kursuna gittim ve bir arkadaşın da dediği gibi, orası anlatılmaz yaşanır. Okula gittiğimde hiç değilse akşam eve geldiğimde o ortamdan uzaklaşıyordum, ama kursta haftanın 6 günü orada kalmak zorundaydık ve elinde olmadan onların şekil verdiği yobaz dini düşüncelerle aşılanıyorsun ve “Başörtü takan cennete, takmayan cehenneme gidecek” gibi saçma bir düşünceye sahip oluyorsun, ama bir süre sonra bunun böyle olmadığını görüyorsun.

Başörtü takan zina yapıyor, ama nasıl cennete gidecek, gibi düşünmeye başlıyorsun ve onları uyarmakla görevlendiriyorlar seni; “Uyarmazsan sen de cehenneme gidersin.”. Cehennem de olmasa bunlar ne konuşacaktı, merak etmiyor da değilim. Gerçi neler yaşadım neler, ama en önemlisi dindar görünümlü insanların ne kadar tehlikeli olduklarını öğrendim. Daha sonra, o hapisten çıktıktan sonra evde babamın beni özgür bırakması için sabretmeye başladım. O yıl bir de açık öğretim için YKS’ye de girmiştim ve çalışmamama rağmen yeteri kadar bir puan almıştım. Amcam, “Gitsin üniversiteye, iyi bir puan almış.” deyince babam amcama kızarak reddetti ve ben de “Babam izin vermiyorsa vardır bir bildiği” deyip sessiz kalmıştım. Sonrasında eğer onun dediklerini yaparsam ileride bana izin verir diye geçiriyordum içimden, ama öyle olmadı. Daha çok kısıtladı bizi. Marketten geç geldiğimiz için bize kızdı, diyetisyene tek gittiğim için kızdı, odamızın penceresini boyamaya çalıştı kimse bizi görmesin diye.

Çok fazla düşünmezdim neden başörtüsü takıyoruz, diye. Ama ilk önce saçın neden cinsel bir obje olmadığı halde haram olduğunu sorguladım. Tarihte ilk başörtüsü ne zaman ve neden kullanılmış, Allah sıcak havada neden boğazımızı ve saçımızı kapatmamızı emretsin diye sorgulamaya başladım. Bir ilahiyatçının bir ayetin farz olması için o durumla ilgili bir cezalandırma, yaptırım olması gerektiğini, bundan dolayı başörtüsünün farz olduğunu söyleyemeyeceğini anlatıyordu ve uzun bir araştırmadan sonra saçın haram olmadığına inandım ve açılmaya karar verdim. Bu kararımı 2 hafta önce anneme açıkladım. Annem, ablam ve kız kardeşim benim şaka yaptığımı düşündüler galiba. Çok takmadılar, ama biraz daha ciddileşince çok şaşırdılar. Çünkü ben insanları kıyafetlerinden yadırgardım ve tesettürüme dikkat ederdim. Hatta beni psikoloğa götüreceklerini söylemiş annem. Sonra birkaç haftadır ara ara konuştuk. (Kız kardeşim de benden sonra araştırmış ve o da benimle aynı görüşteydi.) Annem biraz yumuşamıştı sanki, ama sonra yine başa döndük. Annemin bu konuyu babama söylediğini biliyordum ve yüz yüze konuşursak ya ağlardım ya da kavga ederdik. Bu yüzden ben de uzun bir mesaj yazıp ikisine de gönderdim. İlk önce birazını okudu babam, ama beni yanına çağırdı. Gittiğimde konuşmaya başladı ve ailesinin bir onuru olduğunu, açılırsam kimin ne diyeceğini düşündüğünü, böyle saçma şeyleri bir daha konuşmamı, düşünmememi sinirli bir şekilde söyledi. Zaten milletin ne diyeceğini düşündüğü için dini konuda yaptığım araştırmamı dinlemesine gerek olmadığını düşünerek sessiz kaldım. Konuşturmaya çalıştılar ama boğazım gerçekten düğümlenmişti. Gözüm de dolmaya başlayınca konuşmamamın daha iyi olacağına kanaat getirdim. Toplum, dini bir rehber ve kişisel bir inanç olmasından çok bir gösteriş malzemesi olarak kullanıyor. Her ne kadar sadece şu anki iktidarı suçlayarak ‘Dini kullanıyorlar’ deseler de aslında herkes dini kullanıyor. Kullanmayanlara da ‘dinsiz ve edepsiz’ yakıştırması yapıyorlar. Bu ikiyüzlülükten bıktım. Umarım saçımı açıp mutlu olduğumda tekrar gelip yazarım.

(Görsel: Allen Tucker)