Selam, en son buraya bir sene önce yazmıştım. Saatlerce ağladıktan sonra ben de 10 yaşında -çocukluk aklı- ailem “Kapan” dedi diye kapandım. Etrafımdaki herkes öyleydi. Açıklık bilmezdim. Şu an 17 yaşındayım ve sanırım kendi özgürlüğümü kendim yarattım. Şu anda açığım, ama evden çıkarken ve geri girerken kapanıyorum. Haziran ayından beri böyle bu. Yakalanmamak için okulumu açığa aldırdım, ders çalışamıyorum bahanesiyle. Arada okulu özlüyorum, ama olsun. Hiç unutmam, ben saçımın yağmurda ıslanmasını istiyorum diye saatlerce ağlamıştım. İlk yağmur yağdığında sırılsıklam olana kadar ıslandım. Hayatımın en güzel anıydı. O yağmur damlacıklarını saçımda, tenimde hissetmek. Piercing deldirdim -septum. Yavaş yavaş istediğim kıza dönüşüyorum. Kendi benliğimi bulmuşum. Daha önce yaşayan kız ben değilmişim gibi hissediyorum.

Tek isteğim 18 olduğumda bu şehirden, bu evden gitmek. Annemi bırakmak istemiyorum, onu çok seviyorum, ama bunu yapmaya o beni zorluyor. Umarım bir gün buraya artık korkusuzca “Özgür oldum.” yazabilirim. Kızlarım, inanın, sadece tek istediğim bu sizden. Ne olursa olsun umudunuzu yitirmeyin. Her gecenin mutlaka bir sabahı olacak. Büyüyüp anne olduğumda, kızım veya oğluma yaşayamadığım her şeyi yaşatacağım. Dünyanın en iyi ailesini vermek için elimden geleni yapacağım. Benim kızım “Âşık oldum ben” diye ilk bana gelecek. Düştüğünde, hata yaptığında benden korkmak yerine “Ailem halledecek” diyecek. Bazen bu iki farklı hayatımdan çok yoruluyorum, ama bir gün başaracağım. Kendinizin iyi bakın güzel kızlarım.

(Görsel: Karl Hofer)