Ben başardım. Ben açıldım. Bu mektubu yazmak için o kadar uzun süre bekledim ki… Sonunda istediğimi aldım. Açıldım.

Uzun yıllardır kapalıydım -bunu eski mektuplarımda çok yazdım- ve özellikle son aylar hayatımın en boğucu dönemi haline gelmişti. Çok kez ciddi olarak intiharı düşündüm. Hiç ışık göremediğim, ağlarken ölmek için inanmadığım Allah’a dua ettiğim günlerim oluyordu. Çözüm bulamıyordum ya da tek çözümün hayatıma böyle devam etmek olduğunu düşünüyordum. Hayallerimde yaşamayı kabul etmiştim bir yerde. Öyle bir ailem vardı ki konuşsam bile asla anlamayacaklardı, çünkü annem saçlarımı kestirdiğimde bile erkeklere benzediğim için benimle 2 hafta konuşmamıştı. Böyle bir ortamda açılmaktan nasıl bahsedebilirdim, bilmiyorum.

Mezun senemin ardından üniversiteyi kazandım ve şehirden gittim. Korkumdan orada bile açılamadım. Beni görmeleri imkansızdı ama yapamadım. Tatilde ilk kez eve geldiğimde anneme söyledim ve öyle bir tepki aldım ki tüm cesaretim gitti. Kapalı bir şekilde o okula dönmek bana azap gibi gelmişti. Otobüsten indiğimde oturup saatlerce ağladığımı hatırlıyorum; ben şimdi ne yapacağım, diye. Yurda döndüm, düşündüm ama yine yapamadım. Aradan yaklaşık 1 ay kadar geçtikten sonra arkadaşlarım ve hocamın da desteğiyle açılmaya karar verdim. Yurttan çıktığımda saçlarıma değen rüzgârı hayatım boyunca unutamayacağım. Kendime olan güvenim geri gelmişti. Çevremdeki insanlardan da -okuldaki öğrenciler- hep güzel tepkiler alınca çok mutlu olmuştum ve bir güven kaynağım olduğunu biliyordum. Karar vermiştim, tatilde eve döndüğümde aileme söyleyecektim ve bu sefer asla geri adım atmayıp kendi şehrimde beni bilen insanların da göreceği şekilde açılacaktım.

Eve döndüm ve birkaç gün yataktan bile doğru düzgün çıkmadım. Annemin olumsuz tepkisinden sonra babamla konuşayım diye düşündüm çünkü dini konularda babamın her zaman daha yumuşak olduğunu düşünmüştüm. Babamı tek yakaladığım bir anda yanına gittim ve direkt söyledim. “Kesinlikle olmaz” dedi ve öyle şeyler söyledi ki üzülmekten daha çok sinirlendim. Üstüme yürüdü, o sırada annem geldi ve beni korudu. Kendimi açıklayıp karşısında durduğumda daha da sinirlendi, ama hiç vazgeçmeyip sonunda yapacağım, dedim. Çok sinirli bir şekilde yanımdan gitti. Ben de içimden eğer yarın dik durup bu evden açık çıkmazsam bir daha hiç çıkamam diye düşünmüştüm. Ertesi gün tek başıma açık dışarı çıktım. Çıkmadan önce de anneme “Böyle çıkacağım” diyerek kıyafetimi göstermiştim, hiçbir şey demedi. Çıktım. O özgürlüğü hissetmek kadar güzel bir his olduğunu düşünmüyorum dünyada. Kendime yemek ısmarladım, kendimi sevmeye başladım o gün.

Babamla hâlâ konuşmuyoruz ve o ettiği laflardan sonra konuşmak istemiyorum. Annem asla anlayamadığım bir şekilde yanımda ve bu beni aşırı mutlu ediyor, ama annem yanımda olmasaydı da bunu kesinlikle yapacaktım. Arada hâlâ açılabildiğime inanamıyorum, fotoğraf paylaşırken “Nasıl ya?” falan diyorum ama oldu arkadaşlar… Açıldım. Ve bunun ihtimalini bile vermediğim bir ailede bunu yaptım. Açılabilmemin tek sebebinin ailemin karşısında dik durmam ve vazgeçmemem olduğunu düşünüyorum. O yüzden hiçbirinizin vazgeçmesini istemem.

Herkesin aile dinamikleri farklıdır, bunun farkındayım ama sağlığınız güvence altındaysa -şiddet görmeyeceğinizden eminseniz- kesinlikle dik durmanız gerektiğini düşünüyorum. Ve yaşınız küçükse çok çalışın. “Zaten iş bulamam” dediğiniz üniversiteler bile size kapılar açacak. En önemlisi de hiçbir zaman yalnız değilsiniz, bunu unutmayın.

“Bambaşka zincirlere vurulmuş olsak da tüm kadınlar özgür olana kadar ben de özgür değilim!”

(Görsel: Paul R. Meltsner)