Liseyi bitirince tıpkı abim gibi bir cemaat yurduna verileceğim.

16 yaşındayım. Çocukluğumdan beri bir cemaat ortamında dini baskıyla yetiştirildim. Ailem oldukça dindar insanlardır. Tabii ki küçükken bunun farkında değildim hatta 3 sene öncesine kadar farkında olmadığımı söyleyebilirim… İnsan içinde bulunduğu olayların farkında olamayabiliyor bazen, zaten çocuktum ve bazı kavramların ne anlama geldiğini bile bilmiyordum. Hâlâ çocuğum ve bunları hak etmedim. Hep özgür bir şekilde yaşayabileceğim bir hayat düşünüyorum ama maalesef ki benim önümde öyle bir kapı yok. Liseyi bitirince tıpkı abim gibi bir cemaat yurduna verileceğim, zorla tesettüre girmek zorunda kalacağım. Müslüman bile değilken zorla bunlara maruz kalmak ve geleceğimin çalınması o kadar zoruma gidiyor ki anlatamam. Dediğim gibi, abim de şu an bir cemaat yurdunda ve o oldukça mutlu gözüküyor. Ailem benim de onun gibi olmamı istiyor, tamamen dinine bağlı ve dini sorumluluklarını yerine getiren biri olmamı… Bu kadar özet şekilde anlatınca olayların o kadar da ağırlığı yokmuş gibi gözüküyor ama ben böyle yaşayamıyorum, geleceğimin de böyle sürmesini istemiyorum. Düşüncesine bile katlanamıyorum. Ailem bunu sık sık yüzüme vurur; onlar için benim olabileceğim en kötü şey ‘dinsiz, imansız’ olmammış, onlara göre bir insanın kendine yapabileceği en büyük kötülük buymuş. Bir suçlu ya da hırsız olmamdan daha çok dinden çıkmamdan korkarlar ve endişelenirler. Cemaat yurdunda işlerin nasıl yürüdüğünü abimden az çok biliyorum; her gün Kur’an okunur, toplu namaz kılınır, küçük çocuklara dini eğitim verilir. Bunlar benim midemi bulandırıyor, daha doğrusu üniversiteden mezun olana kadar bunların içinde bulunmak zorunda olacağım düşüncesi midemi bulandırıyor. Üniversiteden sonra ne olacağına dair hiçbir fikrim yok; belki yönelimimi bile bilmeden yine zorla evlendirmek isterler. Şöyle bir bakınca önümdeki 8-9 sene kapana kıstırılmış tutsak gibi yaşamak zorunda kalacağım. Sonrasında da işler nasıl yürür, bilmiyorum ama o zaman da özgür ve kendim olabileceğim bir şekilde yaşayamayacağımı biliyorum. Sadece özgür ve kendim olabildiğim bir yaşam istemiştim, bu fazla bir istek miydi?

(Görsel: Ji Xin)